Is in je eentje op vakantie gaan alleen iets voor singles? Voor individuele reizigers? Mensen die niet weten wat ze willen? Mensen met relatieproblemen? Absoluut niet. Ik heb een leuke relatie van bijna zes jaar en ga binnenkort alleen op reis!

Oké, op reis gaan is een beetje overdreven. Ik ga vier dagen Gent ontdekken, all by myself. Muha.

Mijn vader vroeg zich af waarom ik dit ga doen en wat mijn vriend ervan vindt. Mijn reislustige vriendinnen hoefde geen uitleg. Die snappen zoiets. Mijn zus vroeg ook meteen naar de reactie van Bas en ik durf te wedden dat een paar vriendinnen van mij ook denken: maar waarom?

Ten eerste, omdat ik vrij nieuwsgierig ben en omdat ik het leuk vind om nieuwe dingen te ontdekken. Ik kan genieten van een dag alleen rondwandelen, om me heen kijken, praatjes maken, winkeltjes binnen gluren, een boek lezen in een leuk café en foto’s maken van al het schoons. Ik word vrolijk als ik zelf mijn eigen weg vind in een drukke stad. Ik krijg een kick als ik de kaart begrijp, de metrostations uitpluis, in een leuke accommodatie verblijf en me een weg weet te vinden in een voor mij onbekende plek.

Al bovenstaande dingen doe ik ook graag met mijn vriend. We laten elkaar erg vrij en kunnen als we samen zijn ook onze eigen paden bewandelen. Heerlijk is dat.

Ik ga hem dus heus wel missen.

Maar er zit ergens een verlangen in mij om er weer eens lekker alleen op uit te gaan. Even niemand om me heen om rekening mee te houden. Net zo lang winkelen als ik wil. Uren lezen op bed. Eten wanneer ik honger heb en schrijven wanneer ik zin heb. Naar bed als mijn ogen dicht tuimelen en het hele bed in beslag nemen, omdat het kan.

Ik krijg goede ideeën als ik alleen ben. Voor mijn blog, voor mijn leven, voor mijn relaties. Even afstand doen van de leefomgeving geeft mij vaak een ruime blik. Het zorgt ervoor dat ik weer met nieuwe inspiratie van alles en iedereen kan genieten.

In 2011 ging ik voor het eerst zonder mijn vriend op vakantie. Drie weken ging ik met mijn zus naar Amerika. Ondertussen was mijn vriend met een vriend van hem in Japan. Ik dacht dat ik tijdens die reis iets bijzonders zou ontdekken. Wat mijn droombaan zou zijn of iets dergelijks. In zekere zin heb ik ook een groot inzicht gekregen tijdens die reis. Want voor het eerst merkte ik hoe belangrijk Bas voor mij is, hoeveel ik van hem houd en hoe erg ik hem miste. Dit besef kwam keihard binnen, toen ik hem vier weken niet zag en niet sprak. Ik brak in tranen uit toen ik hem zag staan op het vliegveld. Niet lang daarna zijn we gaan samenwonen.

Anyway, ik zou dat wel weer gaan merken. Ik zou in Gent soms vast denken: Waarom was dit ook alweer een goed idee? Of: Dit is toch veel leuker met Bas? En is dit ook niet veel leuker met vriendinnen? Maar misschien denk ik dit wel helemaal niet.

Ik vind het in ieder geval de moeite waard om van een afstandje weer te voelen waar je allemaal dankbaar voor bent en hoe leuk het is om de relatie met jezelf  levendig te houden.

Op een dag kunnen we de mensen van wie we houden verliezen. Als je al die jaren niet meer aan jezelf heb gedacht, ben je naast het verdriet, volgens mij ook compleet de weg kwijt. Volgens mij moet je jezelf dan helemaal opnieuw ontdekken. Ik zou zelf niet zo afhankelijk willen zijn. Daarom vind ik het belangrijk om je hart te blijven volgen, ongeacht of je wel of niet in een relatie zit. Gelukkig ben ik gezegend met een hele lieve, open-minded persoon die mij mijn eigen gang laat gaan.

Daar houdt ie zelf ook van 😉