Een doordeweekse dag
Gister, was een superleuk dagje. Het was zo’n dag die anders loopt dan verwacht. Waarbij je ’s middags niet gedacht had dat je ’s avonds opeens bier staat te drinken in de Heineken brouwerij en een leuke tas rijker bent. Hoe dat komt? Tja, het begon allemaal met een Harry Potter boek.
Om twaalf uur kocht ik deel twee van Harry Potter bij iemand in Duivendrecht. Stipt 12:00 redde ik niet helemaal, want eerst dacht ik, dat ik de desbetreffende bushalte waar ik uit moest, gemist had en even later miste ik daadwerkelijk die bushalte. Heel veel meters verder ging ik eruit, vergezeld met een lief commentaar in mijn hoofd van een vrouw met zeer gele tanden die afkeurend tegen mij zei dat ik zat te slapen.
Ik liep terug in the middle of nowhere en kwam onder een brug een man op skates tegen die twee loslopende rottweilers bij zich had. Ik dacht: blijf kalm..blaffende honden bijten niet…al waren deze bruine poepers verdacht stil.
Een paar weken terug kwam er namelijk in het park een loslopende boxer naar mij toe gerend met het baasje er schreeuwend achteraan. Gelukkig kon ik schuilen achter een vader met een kinderwagen, anders was ik er geweest.
Mijn “nieuwe” manier om met dit soort situaties om te gaan werkt aardig goed. Ik neem een houding aan van een ongeïnteresseerde puber die geconcentreerd naar zijn iPhone kijkt. Dat doe ik trouwens ook als ik langs groepjes hangjongeren loop…maar dan eet ik heel stoer een appel of kijk ik heel wijs in de verte. Niemand maakt je wat. Echt.
Maar ik dwaal af. Toen ik eenmaal terug zat in de bus naar huis, begon de zon enorm lekker te schijnen. Ook was het twaalf uur geweest en mijn maag begon al een beetje te knorren. De bus reed langs café Milo in Oost en ik dacht; ik moet eruit! Voldaan streek ik neer op een terrasje, at een broodje geitenkaas met groene thee en las in Harry Potter met de zon op me bakkes. Na een paar hoofdstukken en veel gebrabbel van twee moeders achter me, was het tijd om naar huis te gaan.
Ik liep door de lelijkste straat van Amsterdam (de Insulindeweg) richting huis. Maar zo snel ging dat niet. Bij de Dapperstraat aangekomen moest ik even kijken of er nog iets leuks verkocht werd. Ik kwam terecht bij een tassenkraam, waar alle bags €10,00 kosten. Ik, die nooit cash op zak heeft, was blij dat dit nu een keer niet het geval was. Na een paar tassen geïnspecteerd te hebben, koos ik voor deze. De marktkoopman vond het een goede keuze en zei zomaar dat ik wel wist wat mooi was. Kijk, dat heft die zeurende vrouw in de bus weer op!
Toen ik thuis kwam, was mijn vriend tot mijn verbazing eerder @home dan normaal. Ik had nog twee kaartjes over voor de Heineken Experience (onder het motto: toerist in eigen stad) en spontaan besloten we om naar deze belevenis te gaan. En zo eindigde een doodgewone woensdag in een echte zaterdag. Alleen is het nu donderdag en geen zondag.