Na 30 bezichtigingen is het dan zo ver. We hebben een huis gevonden! Disclaimer: niet het huis op de foto.

Waar zal ik beginnen? Ohja huis nummer 28 in Weesp. Die viel toch tegen, omdat het tja, in Weesp was. Huis nummer 29 in Amersfoort had opzich best veel te bieden, maar de badkamer viel nogal klein uit, het toilet moest beneden verbouwd worden, en we misten een gevoel van Yes! (Het had trouwens ook geen bad, dat was toch eigenlijk een eis van mij die ik langzamerhand vergeten was)

Bij huis 29 twijfelden we even of we een bod uit zouden brengen of niet. Mijn  verstand zei: je kunt het opzich wel doen, het voldoet aan veel en dan hebben we tenminste een huis, maar qua gevoel werden we er beiden niet warm of koud van. Toch maar niet doen dus.

Ondertussen had ik een deadline opgesteld: We zouden tot eind oktober verder gaan met de zoektocht en als we dan niets hadden gevonden, zouden we het na de geboorte van ons kindje weer oppakken. Ik wilde me namelijk ook gewoon rustig richten op de zwangerschap. Toen we dit hadden afgesproken en uitgesproken, ging ik mijzelf veel meer richten op blijven in Amsterdam.

Ik had er gewoon helemaal geen zin meer in en mijn vriend liet het grotendeels ook voor gezien. We kregen af en toe nog vragen uit de omgeving, maar onze conclusie was dat we zouden blijven, tenzij er echt nog iets zou komen voor eind oktober. Ik zocht ook al nieuwe meubeltjes voor dit huis en ik had plannen om ons blauwe muurtje, oudroze te verven (zogenaamd voor de baby). Bovendien gingen we kijken hoe we in onze inimini slaapkamer een co-sleeper bedje zouden proppen. Onze conclusie was; matras omdraaien en zelf een boxspring in mekaar timmeren.

Zo gingen dus weekjes verder. Uiteindelijk drie dagen voor 31 oktober zag mijn vriend een prachthuis op Funda in Amersfoort. Voordat hij mij gesproken had, belde hij de makelaar op om een bezichtiging te plannen. Wij waren de eerste met een afspraak. Ik zag mijn appjes, het huis op Funda en dacht meteen ‘Holy moly!’ Alles was mooi aan dat huis. Elke Fundafoto top!

Je bedenkt het niet, maar precies op maandag 31 oktober, de dag van de deadline, hadden we een afspraak voor dit huis. Toen we daar kwamen was het ook al meteen duidelijk dat we dit huis wilden. Daar hoefden we opzich niet over te praten. We waren ook niet als een stel blije kinderen razendenthousaist, maar meer bloedserieus en in de trant van ‘hoe kunnen we zorgen dat we dit huis echt krijgen’. Die dag kwamen er namelijk nog acht andere kijkers.

Later op de dag hoorden we dat we tot vrijdag een bod konden uitbrengen. Alles in mij zei dat we diezelfde dag nog met een bod moesten komen. Niks wachten. We wisten het en we wilden het. Die dag belden we over en weer met elkaar om te overleggen over het bod en om elkaar ervan te overtuigen dat we diezelfde dag nog contact moesten opnemen. We werden het eens. Diezelfde avond brachten we een bod uit.

De kous was af. Wij hoefden alleen nog maar te wachten.

Die vrijdag kregen wij een telefoontje…we waren de eerste die meteen op maandag een bod hadden uitgebracht en ze gingen akkoord!

We hebben dus eindelijk een huis!
En wat voor een. Het is echt een heel mooi oud-jaren-dertig huis, met badkamer, bad en aparte douche, prachtige houten vloeren, een open keuken, een tuin met privacy, een gezellige zolder, overal mooi lichtinval, een voortuin, een achterom en dat alles in een hele mooie straat. Straks hebben we gewoon een boom in de tuin staan, en kan ik eindelijk de lucht zien als ik naar buiten kijk (kan bijna niet op de eerste verdieping in een appartement in Amsterdam). Het fijne is ook dat er niets meer aan gedaan hoeft te worden, behalve een beetje sausen en verven. We kunnen er dus zo in! En dat is ook wel prettig met een baby op komst. Iets meer dan een maand voor mijn uitgerekende datum gaan we over. Best wel spannend dus, maar het is wel echt de moeite waard.

Dat het ook allemaal gelukt is, precies op de datum van de deadline is wonderbaarlijk. Huis nummer 30 werd het. Ook nog eens een mooi rond getal. Wij zijn heel erg blij en vinden het ook megaspannend. Het had blijkbaar zo moeten zijn, dus we kunnen het wel aan!