Ik bedacht me dat het wel leuk is om te schrijven over het bliksembezoek in Shanghai. En dan niet over hoe het daar was en wat ik daar allemaal gezien heb, want dat is al beschreven, maar over hoe ik daar in hemelsnaam gekomen ben.

Je zult in eerste instantie wel denken ‘met het vliegtuig natuurlijk’. En daarin geef ik je ook meteen gelijk. Maar welke idioot vliegt nou voor vijf dagen op en neer naar Shanghai? Daar moet toch een ander verhaal achter zitten? En dat klopt. Dat andere verhaal is er. En daarover ga ik je nu vertellen.

Het begon zo:

Mijn lieve vriendin Lotte, die ik al meer dan 10 jaar ken, vroeg via WhatsApp of ik mee ging op een 5-daagse Shanghai. Nu moet ik je erbij vertellen dat Lotte als stewardess voor KLM werkt. Zij zou uit zichzelf niet zomaar het vliegtuig naar Shanghai pakken voor maar vijf dagen. Daarvoor is het net iets te ver en zijn vijf dagen net iets te kort in verhouding tot het aantal reisuren. Als stewardess doe je dit allemaal wel en kan zoiets gewoon. Dan werk je twee dagen aan boord en verblijf je soms drie dagen op de plaats van bestemming, waarvan een dag met een onoverkoombare jetlag.

Ik mocht voor een gereduceerde ticketprijs dit avontuur met haar beleven. Daarvoor had ik wel een visum nodig voor China, want anders kom je het land niet in. Voor dit visum ben ik drie keer naar Den Haag geweest. Een keer om ‘m aan te vragen, wat meteen mislukte. Ik scheen een kopie van Lotte’s KLM-pas en rooster nodig te hebben. Want anders kon, volgens hen, iedereen beweren dat ‘ie maar voor vijf dagen naar Shanghai gaat en in het Crown Plaza Hotel slaapt. De tweede keer was ik er om de aanvraag opnieuw in te dienen. Dit keer had ik meer geluk en was al het papierwerk in orde. De derde keer was ik er om het visum dat in mijn paspoort gezet werd, op te halen en af te rekenen. Én om daarna op het strand van Scheveningen te liggen, want drie keer naar Den Haag zonder er echt geweest te zijn is ook zonde. Dit gebeuren was dus allemaal in kannen en kruiken. Ik had toestemming om naar China te gaan.

Acht dagen later begon het echte avontuur.

Lotte en ik spraken af op het Amsterdam Centraal Station. Zij in haar KLM-uniform, ik in een donkerblauw jasje om ook een beetje netjes voor de dag te komen. Zij had een trolley en een koffer mee. Ik een rugzak en ook een trolley. Onderweg wisselden we wat spullen uit. Lot kreeg mijn zware toilettas, omdat al die shampootjes en gezichtswatertjes niet als handbagage mee mocht. Die pasten goed in haar grote koffer. Eenmaal op het vliegveld aangekomen, gingen we proberen om mij in te checken via een incheckmachine. Die machine gaf ons al gauw een ongeldig ticket. Dat had Lotte nog nooit eerder meegemaakt. We liepen met een beetje spanning in de maag naar een incheckbalie van KLM. De vlucht was nog niet open gezet. We waren iets te vroeg geweest. De grondstewardess aan de balie ging bellen met de gate. Lot liep alvast naar haar meeting met haar collega’s en zou later terugkomen. Toen de hoorn erop ging, kon ik inchecken. De vlucht was geopend.

Ik appte Lotte dat het gelukt was en zocht op eigen houtje de juiste ingang naar de security check. Die was op een plek waar ik nog niet eerder geweest was. Toen ik al mijn elektrische apparaten uit de trolley gehaald had en een bodyscan onderging, liep ik eventjes langs wat winkeltjes. Maar al gauw ging ik naar de gate toe.

Bij de gate liep ik naar de balie om te zeggen dat ik een companion van Lotte was. Mijn instapkaart leverde ik in en er werd me verteld dat ik als laatste zou worden omgeroepen. Als er tenminste een stoel vrij zou zijn. Een stoel waarop ik kon zitten met mijn indien plaats beschikbare ticket, want die had ik. Een ipb-ticket, waarmee ik naar Shanghai kon vliegen, indien er een plaats beschikbaar was in het vliegtuig. Dat was dus nog maar de vraag!

Op een gegeven moment zag ik Lotte vergezeld met de complete cabin crew voorbij lopen. Ze vroeg of ik al een stoelnummer had, waarop ik nee schudde en antwoordde dat ik als laatst omgeroepen zou worden. Ik werd een beetje zenuwachtig, maar ze gaf me een knikje en bevestigde tegen de mensen achter de balie dat ik bij haar hoorde. Vervolgens ging zij aan boord. Een twijfel of ik zelf al om een stoelnummer moest vragen, vloog even voorbij, maar ik bleef gedurende de tijd van het boarden rustig afwachten.

Een ellenlange rij met chinezen werd gevormd. De meesten nog zonder paspoort en instapkaart in de hand, waardoor het allemaal wat langzaam verliep. Met een slakkentempo werd de rij toch zichtbaar kleiner en op een gegeven moment, zag ik nog maar vijf mensen inclusief mijzelf in die ruimte. Moest ik al naar de balie lopen? Gewoon maar blijven afwachten? Hoe gaat het nu verder?

Niet lang daarna hoorde ik of Vera Vlaming (Hey, dat ben ik!) naar de balie wilde komen. Ik ontving mijn instapkaart met daarop een geldig stoelnummer. Ik kon aan boord!

Voor de ingang van het vliegtuig werd ik nog even besnuffeld door een drugshond. Dat was ook nieuw voor me, maar onderging ik net als ieder ander persoon maar gewoon. Aan boord zocht ik mijn stoelnummer en trof ik Lotte met een grote glimlach op haar gezicht die van mijn gezicht naar haar terug kaatste. Of andersom. Ik zat precies bij haar galley. Het gangpad waar zij die vlucht moest werken. Met het stijgen zat ik zelfs tegenover haar en konden we ondertussen gewoon gezellig kletsen. Zoiets had zij met een ipb’er nog nooit meegemaakt. Vervolgens vlogen we, met Nederland achter ons en Shanghai in het vooruitzicht, de lucht in. Het avontuur begon! Lees hier, hier en hier, hoe dat was.

Lotte heeft één keer meegemaakt dat iemand met een ipb-ticket niet mee kon op een vlucht. Als iemand niet mee kan, is het vliegtuig of volgeboekt of er zijn nog meer ipb’ers die voorrang hebben. Het kan gebeuren dat mensen op het laatste moment hun vlucht cancelen of dat er juist veel last minute’s bij geboekt worden. Niets is zeker totdat het vliegtuig wegrijdt. Als ipb’er weet je dus pas op het allerlaatste moment of je wel of niet mee kan. Blijf dus altijd zitten tot dat het vliegtuig in beweging komt. Tot die tijd kan er nog van alles gebeuren. Op grote vliegtuigen zijn er wel een aantal klapstoelen, waar je ook op kan zitten. Maar of die altijd beschikbaar zijn hangt ook maar net van de situatie af.

De terugweg naar huis was ook voor mij weer spannend. Ookal had Lot nog nooit iemand op de plaats van bestemming achter hoeven laten, ik kneep ‘m een beetje. Ook omdat er twee andere ipb’ers waren met voorrang die ook bij het inchecken al een stoelnummer kregen. Ik checkte als derde in en kreeg een jumpseat (klapstoel), dat betekende dat ik sowieso aan boord mocht, maar dat drong op dat moment nog niet echt tot me door. Bij de gate in Shanghai deed ik hetzelfde als bij de gate in Nederland en kreeg niet veel later toch een echt stoelnummer. Het was nummertje 41! Ik heb ‘m nog onthouden 🙂

Mocht je ook een keer in de gelegenheid zijn om te ipb’en, dan zou ik deze kans zeker niet aan je voorbij laten gaan. De spanning of het wel of niet doorgaat is het meer dan waard! En je hebt de kans om in een korte tijd in een compleet andere wereld terecht te komen. Wie wil dat nou niet? 😉