Sinds ik blog hebben ik en mijn ego weleens discussies met elkaar over het bloggen. Ze zijn het niet altijd met elkaar eens en soms schreeuwt de een wat harder dan de harder. Schrijven vind ik bijvoorbeeld heel leuk en mijn enthousiasme delen ook. Anderen inspireren met foto’s en woorden en soms met film, ja dat zijn ook allemaal activiteiten die ik zeer graag doe en waar ik blij van word.

Toch vind ik of mijn ego het ook heel lastig dat bloggen, want met het hebben van een blog ben je ook een soort van genoodzaakt om te onderzoeken wat ‘scoort’ onder de lezers. Je wilt zoveel mogelijk volgers hebben en likes krijgen op social media. Want voor een groot deel wordt jouw succes bepaald door het publiek. Heb je meer volgers en dus meer invloed? Dan heb je meer succes.

Lastig vind ik dat, want ik wil zelf mijn succes bepalen en niet afhankelijk zijn van ‘een buitenwereld’ die bepaalt of ik wel of niet leuk ben. Ik wil niet telkens het gevoel hebben of mezelf afvragen: Is dit wel leuk geschreven? Vinden mensen dit wel interessant? Vinden ze mijn blog leuk? Vinden ze mij leuk? Laat ik mezelf wel genoeg zien? En durf ik dat überhaupt? Maja, toch spelen deze vragen regelmatig af in mijn hoofd. En ik vraag me af of je wel helemaal onafhankelijk kunt zijn van de buitenwereld als je een online platform creëert. Je moet het toch een beetje van je publiek hebben, nietwaar?

De mogelijkheid om mijn creativiteit te uiten en mijn liefde voor schrijven, fotograferen en inspireren kan ik hier dus heel goed in kwijt en dat is volgens mij ook de essentiële basis die je moet hebben als blogger, maar ik ben geen ster in mezelf positioneren, verkopen en zorgen voor meer volgers. Ik wil namelijk ook niet social media verslaafd zijn en ik ben überhaupt nooit een echte salestiger geweest. Weleens gehoord in een sollicitatiegesprek ;-). Contact maken kan ik wel, mensen enthousiast maken ook, maar soms is zelfs dit lastig om dit puur voor je eigen blogbericht te doen. Alsof je jezelf promoot en even flink op de borst klopt; Kijk nou eens toch wat ik nu weer heb geschreven! Je zou het misschien niet denken, maar ik vind mezelf niet zo interessant. Het gaat puur om de creativiteit uiten, mijn ervaringen op papier zetten, het willen overbrengen en mijn enthousiasme delen met jou voor jou, niet omdat ik zelf nou zo geweldig ben.

(Ik vind mezelf best wel een aardig persoon hoor, daar niet van, maar je snapt denk ik wel, wat ik hiermee bedoel).

Het is dus tegenstrijdig, want ik wil natuurlijk wel graag een lezerspubliek opbouwen. Toch denk ik vaak: Het moet vanzelf maar komen, ik ga er niet keihard achterna hollen. Als mensen mijn stukjes lezen, foto’s mooi vinden of iets aan mijn woorden hebben dan is het fijn, zo niet dan is het jammer, maar ik ga ze niet dwingen. Aan de andere kant is deze houding nou niet bepaald handig, want lezers zijn misschien wel helemaal niet op de hoogte van mijn bestaan en dat gebeurt ook niet als ik er zelf weinig aan doe en niet laat zien wat ik in huis heb. Lastig dus. Hoe gaan jullie hiermee om?

In ieder geval is het niet niks om een blog hebben. Het is een plek waar iedereen naar toe kan, waar iedereen een mening over je kan vormen en meteen al een indruk van je krijgt. Zelfs je oude of toekomstige werkgever, kritische leraren en pestkoppen van vroeger, kunnen erop. Als je er zo over nadenkt is het best wel Scary toch? Ik kan daarom ook niet ontkennen dat de gedachte om het gewoon allemaal niet meer te doen en er mee op te houden weleens door mijn hoofd spookt, maar dan zou ik ook mijn passie voor schrijven, fotograferen en het delen van mijn enthousiasme ook moeten opgeven.

En is dat eigenlijk niet veel erger dan een beetje last hebben van innerlijke twijfels?

Ik denk het wel.