Nu ik een ouder geworden ben moet ik mezelf soms echt even achter de oren krabben. Want, als ouder gaat er een compleet nieuwe wereld voor je open. Een wereld waarvan je nog niet wist dat die bestond. Je hoort nu bij de andere kant. De kant van ouders, moeders, verzorgers. Je bent niet meer dat onschuldige meisje, die zich zorgen maakt of ze wel de juiste baan heeft, de beste hobby’s uitoefent voor haar innerlijke rust en de juiste mensen om haar heen heeft die haar positive vibe niet verstoren.

Nee, jij hebt een kind op de wereld gezet. Vanaf nu ben je moeder, een ouder, een verantwoordelijke. Voor (hopelijk) altijd. Het is best een transformatie. Ook wat je lichaam betreft.

Ik zou met geen goud willen ruilen, ik vind dit leven te gek en ben super dankbaar dat ik het mee mag maken, maar anders is het wel.

Eenmaal ouder geworden, voel je je heel erg verwant met andere ouders. Ikzelf heb nog nooit zoveel respect voor ouders gehad sinds ik er zelf een geworden ben.

Men, wat kon ik oordelen over anderen. Als ik een kind  hoorde krijsen in de supermarkt, terwijl de moeder in de rij stond van de kassa, dacht ik ‘waarom doet die moeder niets en laat ze haar kind huilen?’ Nu snap ik dat je soms geen keus hebt en gewoon het beste zo snel mogelijk, moet afrekenen om vervolgens weg te gaan om dan je kind te troosten of toe te spreken.

Of als ik een baby hoorde huilen (wat door merg en been gaat) voelde ik me ook heel ongemakkelijk en dacht ik dat die baby ongelukkig was en dat die ouders iets verkeerds deden. HAHA! Nu weet ik A) het is of honger B) het is vermoeidheid C) een combinatie van die twee of D) de baby wilt gewoon vastgehouden en gewiegd worden, en daar is niet altijd tijd voor (bijvoorbeeld als je in de rij staat en moet afrekenen). That’s it.

Goh, wat dacht ik vaak beter te weten.

Het is ook niet zo dat ouders al een keer ouders geweest zijn en dus precies weten wat ze doen. Nee, niemand krijgt eerst een generale repetitie en dan de uitvoering. Voor zoiets groots als een ander mens grootbrengen bestaat geen eenduidige handleiding. Er wordt wel veel advies gegeven, maar dat slaat niet op ieder mens natuurlijk. We zijn geen eenheidsworsten. Je moet het zelf ervaren en leert dan wat voor jou en je kind werkt en wat niet. Advies van buiten is daarom ook zo storend. Van de buitenkant lijkt alles makkelijk of heb je zo een oplossing gevonden voor een ander, maar ga het eerst zelf maar eens doen. Ik merk daarom ook dat er onder ouders een soort verbroedering is. Zeker onder vrienden natuurlijk, maar ook soms op straat. We hebben respect voor elkaar. We know the drill. Daarom is het ook fijn als je op een plek bent waar andere ouders zijn, want daar mag je kind huilen, lawaai maken en rondrennen. Niemand kijkt er van op.

Maja, in het grotemensenleven zijn er niet altijd mensen met kinderen om je heen. Soms zit je met je baby in de trein die de hele coupé vergezelt met haar of zijn huiltje. De blikken die je dan kunt krijgen van andere mensen zijn niet mals. En daarom moet je als ouder een olifantenhuid kweken, terwijl je nog onder de hormonen zit, slaaptekort hebt en zelf natuurlijk ook niet wilt dat je kindje huilt. Op een gegeven moment ga je doorhebben dat mensen in het openbaar de ene keer heel positief op je reageren. Als je kindje stil is en lief uit haar ogen kijkt of een glimlachje toont. En de andere keer afkeurend kijken, als ze zich niet volgens de norm gedraagt. Daarom moet je 1 groot woord in je achterhoofd houden, als ouder zijnde. En dat is  SCHIJT.

Heb er schijt aan. Dat is het beste voor jou en je baby.

Wat ik voordat ik bevallen was ook niet snapte, was waarom vrouwen die al een kind gebaard hebben in hun tweede zwangerschap weer op zwangerschapscursus gaan. Ik dacht ‘je hebt het al doorstaan, het is je gelukt, waarom zit je hier?’. Ook zo naïef! Net alsof elke bevalling hetzelfde is. En alsof bevallen appeltje eitje is. Als je niet fijne herinneringen hebt aan je vorige bevalling is het fijn om jezelf weer positief te herprogrammeren met bijvoorbeeld een hypnobirthing cursus. Of je doet zwangerschapsyoga om in beweging te blijven en om jezelf weer bij te spijkeren. Het is dan alweer een tijdje geleden dat je het gedaan hebt, dus vrij logisch dat je je er weer in gaat verdiepen. Er wordt ook vaak gezegd dat de tweede bevalling makkelijker is, maar dat is helemaal geen garantie. Ik ken mensen die 3 keer thuis bevallen zijn en bij de 4de toch naar het ziekenhuis moesten. Het is raar dat we over zoiets groots, soms zo simpel kunnen denken! Ook weer een les die ik geleerd heb.

Ook denken we vaak dat bij een tweede alles makkelijker gaat. Sure, je weet iets meer over rompers, borstvoeding, sprongetjes en luiers verschonen, maar hiervoor geldt ook dat wat je bij de eerste deed niet bij de tweede hoeft te werken. Logisch! Het zijn twee verschillende kinderen. Misschien lukt bij de een borstvoeding wel helemaal niet, of heb je hele andere manieren nodig om hem of haar te kalmeren. Ook is je gezinssamenstelling totaal anders. Opeens ben je met zijn 4’en. Zo, door het leven gaan is ook weer heel anders dan voorheen. Je hebt gewoon geen idee. Ouders nemen de gok, zijn bereid om het avontuur aan te gaan. Maar niemand weet van te voren wat je gegeven wordt.

Een andere misvatting die ik uit de wereld wil helpen is deze. Voor sommigen is kinderen krijgen misschien wél een uitvlucht of een vervanging voor iets anders, waardoor men denkt dat als je kinderen hebt gekregen opeens al je zorgen of problemen als sneeuw voor de zon verdwijnen. De roze wolk die al het andere verkleurt. Dat je verlost bent van alles waarover je je eerder zorgen kon maken. Da grapske is nie waar. Alles staat juist op scherp. Je komt jezelf en je manier van denken juist dubbel zo hard tegen. En je moet het maar uitvogelen met je partner. En voor vrienden en familie is de situatie ook opeens anders. Niet iedereen groeit met je mee.

Ouderschap is één groot AVONTUUR, waarop je je niet echt kunt voorbereiden.

Duik in het diepe!