Docu Amy Winehouse
Ik heb gister de documentaire over Amy Winehouse gezien en dat verhaal, haar lot grijpt je bij je strot. Ik was net als velen geconditioneerd door de media en had een negatief beeld van haar gekregen namelijk het beeld van een dronken Amy Winehouse die haar talent verkwanselde door alcohol en drugs. Daar had ik een duidelijke mening over, omdat ik het zonde vond. Maar net als velen bleek dat ik haar helemaal niet kende. Ik had geen idee van het daadwerkelijke verhaal van Amy Winehouse.
Amy had een bijzonder talent waarmee ze iets ging doen op een initiatief van een vriend van haar. Zelf wist zij niet wat ze later wilde worden en of ze van zingen überhaupt haar beroep kon maken. Haar stem sloeg bij velen in als een bom, mensen zagen wat in haar en geleidelijk en toch heel snel werd ze steeds groter en groter.
Maar zelf, wilde ze helemaal niet beroemd zijn, de gedachte alleen al beangstigde haar. Zij was een pure jazz-zangeres die het liefst haar nummers zong voor een klein publiek. Het lijkt wel of niemand naar heeft geluisterd en iedereen wat van haar wilde. Ze kwam snel in de wereld van showbizz terecht, haar persoonlijke nummers werden commerciële hits. Dat terwijl al haar liedjes persoonlijke memoires zijn en op haar eigen (innerlijke) leven van toepassing waren. Ze schreef haar problemen en gedachten van zich af net zo als ik mijn gevoelens van mij af schrijf in notitieboekjes.
Het zingen over haar problemen werkte goed voor haar. Zo schepte ze een creatieve afstand en verwerkte ze langzamerhand haar pijnlijke gevoelens. Door de druk van buiten af, haar faam, en de vreselijke media was er geen ruimte en rust meer voor die persoonlijke stilte. Dat creatieve en gevoelige proces waarbij ze haar hoofd leeg kon maken en haar gedachten op papier kon zetten om het zo om te kunnen zetten in muziek, werd ruw verstoord.
Ze moest optreden terwijl het helemaal niet goed met haar ging. Er dachten maar weinig mensen in haar omgeving meer aan haar gezondheid dan aan haar succes. The show must go on, at any cost. En de media die haar eerst fantastisch vonden, kotsten haar even makkelijk weer uit.
Ik vond het laf om te zien dat haar ex weer bij haar terugkwam, nadat ze was doorgebroken in de VS. Ook haar vader speelde opeens na jaren afwezig te zijn, weer een rol in haar leven toen ze een platencontract kreeg.
Al die tijd had ze al persoonlijke problemen en was ze nog niet hersteld van de problemen uit haar jeugd. Haar ouders scheidde toen ze 10 was, haar vader verdween uit the picture en haar moeder was niet goed in grenzen stellen, terwijl juist Amy die nodig had. Het is voor mij enigszins herkenbaar, want mijn ouders scheidde ook rond die leeftijd. Ik was zeven. Mijn vader zag ik ook opeens veel minder en mijn moeder had de volledige voogdij, wat ook lastig was, want zij was ook niet heel sterk in het stellen van grenzen en daardoor leek het of ik alles mocht en heb ik best een rebelse pubertijd gehad. Ik heb weleens gehoord dat mijn moeder mij ook niet aan kon en dat ik een erg sterke wil had. Ik had een beste vriendin die het thuis ook niet makkelijk had en samen, als tieners ontdekte we de wereld van jongens, uitgaan, voor het eerst blowen (voor mij meer experimenteel, voor haar een fijn tijdverdrijf) en (voor het eerst) drinken. Gelukkig hadden wij geen externe druk van buitenaf en waren wij niet wereldberoemd en zat ik niet als Amy al op mijn veertiende aan de antidepressiva.
Maar Amy wilde nooit wereldberoemd worden. Ze was een oude ziel in een jong lichaam. Ze wilde in haar eigen, kleine, creatieve bubble blijven. Haar gevoelens en gedachtes uiten in muziek, omdat dat voor haar helend werkte. Ik denk dat als ze hiervoor de rust en de ruimte had gekregen, op deze manier gelukkig had kunnen zijn.
Echter de druk uit haar omgeving, de veeleisende wereld om haar heen, haar collega’s die beïnvloed werden door het succes, de afwezigheid van een stabiele relatie en de toevlucht in drank & drugs hebben haar genekt. Als zij de goede mensen om haar heen had gehad; een vader die veel eerder voor haar en haar gezondheid koos en niet voor het succes en de werkdruk, en een man die haar niet nog verder in de wereld van drugs leidde, dan was ze misschien nu nog wel onder ons geweest en hadden we nog langer van haar muziek kunnen genieten.
Maja, ze was vanaf het begin van haar zangcarrière al labiel en beschadigd. Ze leed voor het eerst aan een depressie, vier jaar nadat haar ouders gingen scheiden. Dat is geen goede basis voor een wereldberoemde zangeres. Dat kan alleen maar fout gaan als er niet eerst aan die problemen gewerkt wordt.
Ik denk dat mensen dachten dat zij vanwege haar grote bek zichzelf wel kon redden. Ik weet niet of zij wel begrepen hebben dat er achter die grote bek een onzeker, wankelend meisje schuilde die liefde, aandacht en grenzen nodig had.
RIP Amy
Ik hoop dat wij hier allemaal van leren.
Mijn ogen zijn in ieder geopend en ik zal (nog) minder snel trappen in de sensatieverhalen van de media.
Dit zijn gedachten en mijmeringen van een eenvoudige blogger die gisteren de documentaire ‘Amy’ gezien heeft. Zij weet natuurlijk ook niet of die documentaire het volledige beeld heeft weergegeven van haar leven.
Bron: Foto
Hugo
augustus 17th, 2015
Luister naar Amy Winehouse en Tony Bennet: Body and Soul.
Daar kan geen docu tegenop
admin
augustus 18th, 2015
Ja, ik heb hun samenwerking gezien en gehoord in de documentaire. Heel mooi. Tony Bennet was haar grote idool.
Charlotte
augustus 17th, 2015
Vandaag in Trouw stond er ook een goed artikel over die documentaire. Ik denk dat ik hem ook ga kijken.
admin
augustus 18th, 2015
Ja zeker de moeite waard!