Na de verschrikkelijke gebeurtenissen van afgelopen weekend besef ik me dat het nu nog belangrijker is om zelf (wel) in vrede te leven.

Juist nu voel ik dat het zo belangrijk is om mijn eigen ego opzij te zetten. Om niet in verhitte discussies te belanden. Om niet mijn gelijk proberen te halen. Om anderen niet te veroordelen. Om niet te zeuren over niets. Om niet te klagen over het gedrag van anderen. Om niet mijn emoties meteen bam! eruit te gooien en om niet te lang te blijven hangen in het verleden of zorgen te maken over de toekomst. Want de wereld heeft niets aan mijn angst. De wereld heeft niets aan mijn woede. Het heeft niets aan mijn oordelen en verwijten, aan mijn ongecontroleerde emoties of uitspattingen. Het heeft niets aan mijn eigen negativiteit die ik soms kan voelen. Want de wereld zit hier helaas al vol genoeg mee. En je ziet wat er van terechtkomt.

Besef juist nu hoe belangrijk het is om in liefde te leven. Om je partner, je vrienden, je familieleden, de mensen op straat aardig en open te behandelen. Om jezelf te omarmen als je je rot voelt in plaats van dat je het op iemand anders projecteerd. Om te beseffen dat je niet in de toekomst kan zijn en dat het verleden gisteren plaatsvond. We zijn hier vandaag. We zijn hier nu. Vandaag ontmoet je je collega’s, eet je ’s avonds met je partner, ontmoet je je huisgenoten, loop je door de supermarkt of bel je met je moeder. Hoe doe je dan? Wat geef jij de ander?

Aan onszelf werken is het enige wat wij als gewone burgers wel kunnen doen en waarmee we wel positieve invloed kunnen uitoefenen op onszelf en onze omgeving. Hoe groter de angst is hoe meer wij verantwoordelijk zijn voor een positief en liefdevol tegenwicht. Want waar gaat het anders heen met de wereld?