In de maand januari van dit jaar schreef ik over Alleen op vakantie gaan. In die tijd ging ik toen voor het eerst sinds ik samenwoon alleen er tussenuit.

Dat vond ik in het begin best wel een moeilijke beslissing en daarom heb ik dit verlangen ook een tijdje opzij gezet. Ik dacht namelijk vorig jaar november al aan hoe fijn het zou zijn om even alleen, in de rust en de stilte op de waddeneilanden te zijn. Die koude wind door mijn haren, de geur van de zee, het zand onder mijn voeten en de oneindigheid van de horizon. Ja, dat zag ik soms in een paar korte momenten wel voor me.

Maja, waarom zou ik weggaan dacht ik. Ik heb het toch heel gezellig met mijn vriend? Er is toch niks mis met onze relatie? Waarom zou ik dan in mijn eentje weg gaan en ons gezellige warme huisje achter laten? Mijn hoofd had het gewonnen van mijn hart en ik bleef thuis en werkte verder in het hotel. Bovendien vond ik een overnachting daar toen ook veel te duur. Nog een smoesje dat erbij kwam en mijn verlangen in de doofpot stopte.

Totdat ik uit een andere hoek een soort toestemming kreeg om dit wel te gaan doen. Ik liet mijn handen lezen bij Joyce van Nispen en zij vertelde mij dat ik de behoefte had om voor dat ik met mijn vriend op reis zou gaan, alleen weg wilde.

Ik gaf dat voorzichtig toe, want mijn hoofd was er nog steeds lichtelijk van in de war. Want waarom wil ik dat nou perse? Ondertussen voelde ik me superfijn. Ik was erkend! Zij vertelde me dat het doodnormaal is om in je eentje even weg te willen, ookal heb je het thuis heel goed. Dat het niets te maken heeft met je relatie maar met de free spirit within you (deze woorden verzin ik zelf btw) die zo nu en dan gevoed wil worden.

Ja, dat was en is de reden die ik zocht en wat ik eerder niet zo goed durfde toe te geven. Nu heb ik (opnieuw) geleerd dat als het van binnen goed voelt je het gewoon moet doen. Hoe scary het soms ook is!

Dit jaar ging ik dus voor het eerst sinds ik samenwoon alleen op vakantie. Ik koos voor de Belgische stad Gent en verbleef daar vijf heerlijke dagen in een mooi kamertje dat ik via AirBnB had geboekt. (Ik kan ‘m nu even niet meer op de site vinden). In die tijd was ik toen net gestopt met het intensieve werk in het hotel en daarom stond mijn tripje in Gent vooral in het teken van uitrusten en bijkomen. Op dag vier of vijf werd het weer wat helderder in mijn hoofd en voelde ik de inspiratie opkomen, maja toen ging ik alweer naar huis!

Het was dus net iets te kort.

Daarom heb ik het voor mijn aankomende personal getaway groter aangepakt. Ik ga maar liefst twee hele weken op mezelf wonen. Vlakbij de zee, de duinen en de bossen in een schattig huisje met een rieten dak. Er zit zelfs een infrarood sauna in het huisje en ik heb een eigen keukentje, waar ik ’s avonds lekker kan koken.

Wat ga ik er dan doen, vraag je je misschien af?
Ik ga er schrijven, zijn, wandelen, genieten, schrijven, zijn, skypen, bellen, dorpjes bezoeken, wandelen, lunchen op fijne plekken, tv-kijken als ik zin heb, whatsappen, schrijven, niks doen, veel doen, plannen maken, lezen, schrijven, naar de zee kijken.

Dat soort dingen.

Heerlijk als je het mij vraagt.

Ik kijk er dus best wel naar uit en heb gister alvast een warme winterjas ingeslagen, want die kan ik daar vast gebruiken!

We gaan het meemaken hoe me dit bevalt. Of beter gezegd: ik ga het meemaken. Mijn vriend vindt het stoer dat ik dit ga doen en staat net zoals vorige keer volledig achter me. Hij heeft deze zomer tegen me gezegd dat ik onze relatie als een kans mag zien in plaats van een beperking en dat ik daarom mijn reislustige en individuele verlangens niet opzij hoef te schuiven.

Ha, wat een fijne vent. Dat is het beste wat je tegen een vrouw zoals ik kunt zeggen. Thank you Loof!

Omdat ik het natuurlijk best wel spannend vind, leek het me heel fijn als hij me zou brengen naar de haven om me daar persoonlijk uit te zwaaien en hij is ook de eerste die ik weer zie als hij me na twee weken weer ophaalt. How romantic. We hebben ook afgesproken dat als de behoefte zo sterk is om elkaar te zien en om daar samen wat tijd door te brengen dat hij een weekend langs kan komen. Ik zit er namelijk twee weekenden, dus wie weet!

Niks staat vast.

En daar houd ik van.

I’m ready for the unknown.

Hoe zit het met jou? Als jij een impuls hebt van binnen om iets te gaan doen of ergens heen te gaan geef je er dan gehoor aan? Of verzin je soms ook allerlei smoesjes waarom het een raar of slecht idee is? Let me know in the comments! Dan kunnen we elkaar vooruit helpen.