Zo, het is al een tijdje geleden dat ik hier iets heb geschreven. Ik was het eigenlijk ook niet meer van plan. Totdat, ik net even terugkeek op dit blog en een stukje over Knijn zocht.

Ja, Knijn leeft nog steeds. Al is het vandaag zijn laatste dag. Hij is inmiddels elf jaar en lijdt aan een vrij ernstige oogontsteking. Gekomen door: Ouderdom. Of door parasieten die zich in konijnenogen nestelen. Of een combinatie van die twee. Oogdruppels hielpen wel tijdelijk. Maar op zo’n leeftijd weet je ook dat het eigenlijk niet meer goed komt. We probeerden nog wel dingen als een andere bodembedekking en dus oogdruppels. Maar dat gaf uiteindelijk geen verbetering. Ook de vele worteltjes die Olivia hem gaf at hij gewillig op, maar herstelden niet zijn zicht. Met tegenzin, is dan eindelijk de afspraak bij de dierenarts gemaakt.

Ik heb zijn haren maandag nog voor een laatste keer gekortwiekt. Ik hoopte dat hij tijdens dit proces in mijn armen zou sterven. Het zag er wel zo uit.

Olivia gaf hem een dekentje en ik zei; ga maar. Minstens een half uur bleef ik zo zitten. Elke keer denkend; nu gaat ie dood.

Wisselende gedachten schoten door mijn hoofd. Kan ik er tegen? Ja ik kan het. Ik heb het als kind meerdere keren meegemaakt, dat een huisdier sterft. Maar, wil ik het? Over een paar minuten een koud, stijf konijntje in mijn armen hebben? ‘Ja dat is prima, het is beter als dat gaat gebeuren en tegelijkertijd; ‘Nee het zou wonderbaarlijk bizar zijn als hij nu op dit moment dood gaat.’

Maakt het überhaupt uit wat ik denk? Heb ik daar invloed op of zit ik nu voor God te spelen? Zo zit ik dus met Knijn nog steeds buiten in de tuin.

Ga maar gewoon, Knijn, zeg ik nogmaals rustig. Elke keer dat ik weer naar hem keek, ademde hij nog steeds. Het was een hele langzame, stevige hartslag. Eentje, waarvan je denkt; nog een paar keer en dat was het dan. Maar nee, hij was het blijkbaar niet van plan. Hoe mooi het ook zou zijn naar mijn eigen ideaalbeeld.

We konden hem dan een bezoek aan de dierenarts besparen. Olivia zou gelijk afscheid kunnen nemen en we zouden hem gelijk begraven, bij de mensen die hij kent. Geen koude, grijze tafel waarop hij wordt gezet en een spuitje krijgt, maar armen, aaitjes en een mooie tuin om gelijk in begraven te worden. Maar helaas, Knijn is een taaie. Het is nu woensdag en hij is er nog steeds. Hij gaat dood bij de dierenarts en daarna komt hij thuis om in de tuin begraven te worden.

Op dit moment van schrijven, dacht ik dat we daar al mee bezig waren. Maar nadat we afscheid hebben genomen, Bas naar de dierenarts is geweest, komt hij terug met een nog steeds levende Knijn.

De afspraak bleek niet juist te zijn gemaakt.

Om 14:00 vandaag mogen we opnieuw afscheid nemen.

Voor Olivia vind ik dit allemaal ook verwarrend. Sowieso had ik, eerlijk gezegd, niet verwacht dat zij al zo aan Knijn gehecht zou zijn. Blind van me…Ze begon hem uit zichzelf wortels te geven, deed vaak de kooi open om hem te aaien en pakte soms zijn fles water af. Ze kent Knijn gewoon en het is haar huisdier geworden, waarvan ze houdt.
Dat Knijn niet meer beter wordt, snapt ze daarom ook niet goed, want in haar wereld maken dokters, dierenartsen, mensen en dieren beter. Dat speel je op deze leeftijd. En nu blijkt het al niet waar te zijn. Ook voor de vele Coronapatiënten..

Eerder had ik het nog over inslapen en weggaan, tegen haar. Maar na wat googlen, hoe je omgaat met de dood van een huisdier bij een peuter, bleek dat we het niet hoeven te verzachten. De realiteit is het beste te aanvaarden als die duidelijk is. Ook al snapt ze het nog niet. Hij gaat niet slapen en komt ook niet meer terug. Knijn gaat dood. Hij is elf jaar. En dat is heel oud voor een knijnenleven.

Olivia heeft gister een mooie tekening voor hem gemaakt. En de komende tijd ga ik foto’s verzamelen voor een fotoboek, om de herinneringen aan hem levend te houden.

Vanmiddag rond 14:00 gaat hij heen. Of hij moet, terwijl ik dit schrijf toch uit zichzelf gestorven zijn. Dat hoop ik eigenlijk nog steeds.

Rust maar zacht lieve Knijn. Wat was je een te gek beestje. Zo knap, dat je was, met je blonde haren en bruine ogen. Zo vitaal, toen je nog in Amsterdam woonde. Heerlijk verwend werd je, als je op vakantie ging naar je grootouders. Kinderen aaiden je. Grote mensen moesten om je lachen. Olivia werd je maatje.

Het was fijn dat je er was.

We gaan je missen.

Ga nu maar.

10 vragen aan Knijn