Het is vandaag dinsdag en ik zit even terug te denken aan afgelopen weekend. Een heel fijn weekend met leuke uitstapjes zoals gordijnen uitzoeken voor de kinderkamer, een Flamenco dansoptreden bijwonen van de dansgroep waar ik in zat en een middagje naar het Tropenmuseum. Maar deze zaken waren eigenlijk ondergeschikt aan het absolute hoogtepunt van het weekend.

Het begon zo. Mijn vriend en ik zaten zoals gewoonlijk in het weekend in de CoffeeCompany met een boekje en een cappuccino. Het zonnetje scheen buiten, de lucht was blauw. Eigenlijk zonde om na de koffie al in de auto te stappen voor een bezoekje aan de Kwantum. Even wandelen in het park vonden we met die blauwe lucht, een beter idee.

Op weg naar het park vertelde mijn vriend over die keer dat hij een ijsvogel zag en hij was min of meer van plan om de vogel deze dag ook tegen te komen. Ik dacht nog ‘yeah right, dat is niet zo waarschijnlijk, keep on dreaming hon.’

Dus wij lopen verder naar het park over de paden waar hij de vorige keer zo’n felblauw gekleurd vogeltje zag. Ik liep nietsvermoedend voorop te dagdromen over de gordijnen die we later zouden uitzoeken, maar dan, zomaar ineens, zie ik op tientallen meters afstand, op een rood paaltje iets blauwigs zitten. ‘Dat is hem! Niet?! riep ik en we liepen met de adem in onze keel die kant op. Wil het niet dat er net twee wandelaars langs de vogel liepen, waardoor het beestje telkens een paar meter verder weg vloog. Zij hadden geloof ik niets door, maar wij dribbelden de vogel op een langzaam tempo achterna. Ik had tranen in mijn ogen, omdat ik geen moment wilde knipperen, want dan was ‘ie waarschijnlijk in een ogenblik weggevlogen.

Wow, we zagen dé ijsvogel! Mijn vriend liep gelijk door in de hoop om hem verderop opnieuw te treffen. Ik bleef maar staren in een kale boom, omdat ik dacht dat hij daarin was gevlogen. Ik begon zelfs de schrale bladeren die nog in de boom hingen aan te zien voor een blauwe ijsvogel. Langzaam werd ik para dus besloot ik om ook maar verder te lopen. Mijn vriend was inmiddels weer terug en kwam mij tegemoet.

Voldaan en nog lichtelijk verbaasd telden we onze zegeningen. Wat bijzonder om hem toch wel vandaag tegen te komen!, dacht ik nog. Hoe groot is die kans nou? In die vijf jaar tijd, dat ik hier woon, had ik de ijsvogel maar 1 keer gezien. Daarna verzekerde ik mijn vriend dat verder zoeken geen zin had. ‘We hebben het beste moment gehad, schat’.

We slaan het pad links in de richting waar we vandaan kwamen. Nagenietend en met een inmiddels rustige hartslag lopen we verder. Ik kijk gewoon zomaar eventjes naar links en verrek! Ik zie weer iets blauws! ‘Daar is ie!, roep ik met mijn vinger wijzend naar het riet.

Met de camera in de aanslag sluipen we dichterbij en wordt er flink op ‘m ingezoomd. Klik. Grrr, opnieuw weggevlogen. Wij er achteraan. En zo gaat het een paar hupjes verder. Gelukkig blijft hij ook eens een paar momenten rustig op een tak zitten. En konden we hem vereeuwigen op beeld.

Uiteindelijk verloren we ‘m natuurlijk echt uit het oog, maar dat was oké. Het werd tijd om gordijnen te kopen voor de kinderkamer.