Wandelen op Madeira
Het Aqua Park was fun. Toen we aankwamen was het wel wat anders dan verwacht. Er waren slechts 3 goed-uitziende glijbanen. De rest was bedoeld voor kleine kooters. Gelukkig maakten de duo-opblaasbanden voor de blauwe en zwarte glijbanen heel veel goeds. We zwiepten van links naar rechts van de blauwe glijbaan en ik gilde elke keer opnieuw in de zwarte, waar je niets kon zien.
Thuisgekomen van dit dagje PRET, constateerden we grote, rode, verbrande vlekken op ons lichaam. Ik was op mijn heup dubbel verbrand met een extra wazig, gevormde brandplek in de grotere, gehele waas over mijn rechterbeen. De volgende dag waren we door deze ervaring extra goed voorbereid voor tijdens de wandeling in Sao Laurenco.
Dit was een moonwalk-achtige wandeling gezien het landschap erg op een maanlandschap leek. In een lange zebrabroek met nieuwe nikes eronder, een grijs shirt met 3/4 mouwen, een sjaal en een zonnebril op liep ik deze prachtige wandeling. Het was echt 1 van mijn mooiste wandelingen ooit! Was het echt alsof ik op de maan liep achterstevoren? Nee, dat niet, maar wel werden we elke keer letterlijk verrast door de schoonheid van dit gebied. Ik kan me herinneren dat ik een paar keer ‘Wauw’ heb gezegd. En dan bedoel ik ook echt een oprechte ‘wauw’.
Ondanks dat het een prachtige wandeling was, werd het na een aantal uur toch ook wel een kwestie van flink doorstappen, omdat je dan eerder bij de auto bent (en dat betekende; lekker uitrusten).
Die avond aten we in ‘ons’ eigen dorpje Sao Vicente. We bespraken grote onderwerpen zoals kinderen, verhuizen en wanneer dan. Elke keer blijven de antwoorden tot nu toe nog uit :-).
De volgende en laatste dag stond een zelfuitgekozen wandeling van Bas op het menu. Liefje had aan mij verteld dat de wandeling ongeveer 4 a 5 kilometer was. Prima, dacht ik. Dit bleek dus 5 km heen en 5 km terug te zijn. Was hij even vergeten te vertellen.
Gelukkig was het absoluut geen straf, want de weggetjes langs de lange levada’s waren sprookjesachtig mooi. De uitzichten die je telkens tegemoet aanstaarden evenmin. Opnieuw kon ik claimen dat Madeira echt een heel erg mooi eiland is. Het is helemaal geen bejaardengrot zoals dit eiland een beetje bekend staat.
Een ander aspect wat deze wandeling zo leuk maakte, was dat er bij het eindpunt een heel lief & leuk hondje was. Ik dacht dat hij bij een van de andere mensen hoorde, die er ook waren. Maar toen zij ervandoor gingen was het hondje er nog steeds. Onbeschaamd kwam hij gelijk naar ons toe. Niet omdat hij ons zo lief vond, wat ik wel heel graag dacht, maar om natuurlijk wat eten te scoren zoals mijn vriend mij verstandig toebeet.
Lievelijk knielde de hond bij ons neer en ik voer hem de laatste Kelloggs reep (1 hap lucht). Na wat gretige happen en een paar geschoten kiekjes van Bas, liepen we weer over hetzelfde pad terug. Met een ik-mis-je-blik in mijn ogen staarde ik het hondje nog 1 keer aan. Dat was voor voor hem genoeg om op te staan en met ons mee te lopen.
Meters liep hij met ons mee, wachtte hij bij elke bocht op ons en liep gezellig tussen ons midden. Ik was zo in de wolken en dacht: Dus zo voelt het als je een eigen hond hebt! De ene keer liep Bas met Boomer (ik had hem al een naam gegeven) vlak achter hem en de andere keer liep ik voor en voelde ik zachte hondenharen langs mijn been, wanneer we stopten om op fotograaf Bas te wachten.
Na enkele trouwe aangezichten van Boomer mee te mogen maken, was hij er na de zoveelste bocht opeens vandoor! Ik dacht dat het vast kwam doordat hij onze gesprekken hoorde over de onmogelijkheid om Boomer mee naar huis te nemen. Ik zei geregeld: Weetje hoe gemeen het is als we nu na al onze aandacht aan dit hondje straks afscheid moeten nemen bij de auto?
Ik fantaseerde over dat Boomer dit gehoord moest hebben en daarom maar zelf de benen nam. Met een leeg hart liep ik de rest van de wandeling verder. Hopend dat hij straks bij de auto ons op zou wachten. Tussendoor sprak ik met Bas over wat te doen als hij echt bij de auto zou wachten. “Dan nemen we hem toch gewoon mee?” smeekte ik. Bas grapte nog dat hij niet in het ‘lot’ geloofd en dat we hem daarom, als Boomer bij de auto was, juist niet mee zouden nemen.
Ik liep stoïcijns verder en dacht aan de mogelijkheid van spontane adoptie. “We zouden dan vandaag nog langs een dierenarts moeten voor een fikse apk. Ik bel de hotels om te vragen of honden toegestaan zijn en ik boek een extra hondenstoeltje voor de boot naar Porto Santo morgen”.
Aan hoe we in hemelsnaam thuis in Nederland een hond konden verzorgen, dacht ik niet. We liepen verder en verder. Enigszins teleurgesteld liep ik de rest van de wandeling zonder hond. Stiekem hopend dat ik hem later nog een keer terug zou zien.
Na een paar stevige passen (ik dacht weer aan het moment van lekker uitrusten in de auto) en een aantal panoramakiekjes van Bas, kwam het einde in zicht. Ik liep nog steeds met een gebroken hondenhartje hopend richting de parkeerplaats.
Bas liep nog even de andere kant op om een bijzondere, rode bloem op de foto te zetten.
Ik liep sjokkend richting het beginpunt van de wandeling. Ik passeerde het bord met daarop de route uitgestippeld, loop de hoek om en wie zie ik daar lekker liggen op de grond?! Het was Boomer!!! Zo blij als een kind keek ik in zijn wijze ogen. Zijn staart kwispelde en ik wist dat hij blij was mij te zien. Verliefd & herenigd zaten we naast elkaar toen Bas eraan kwam.
Ook hij was verbaasd dat dit hondje beneden bij het beginpunt van de route, helemaal speciaal, ons op zat te wachten. Althans dat was natuurlijk wat we het liefste dachten en hoopten. Met veel zorg gaf ik hem de laatste stukjes Kelloggs. Bas ging al vast de auto halen, terwijl ik nog gezellig bij Boomer zat.
Als het aan mij had gelegen had ik dit beest geadopteerd. Maar goed ik ben dan ook niet de meest verstandige van ons twee. Toen ik nadacht hoe ik Boomer in hemelsnaam kon uitlaten als Bas en ik straks weer alletwee aan het werk zijn, hakte ik de knoop door, stond op en zei: ik moet er vandoor, Boom. Versuft kwam hij overeind, maar ik liep vastberaden naar de auto. Ik keek niet meer achterom, zelfs niet toen ik in de auto stapte. Met een flauwe snelheid reden we langs ons tijdelijke huisdier. Op dit moment gunde ik mezelf nog een laatste blik, maar hij keek me al niet meer aan. Hij was weer moederziel alleen.
Achtergelaten als zwerfhond. 🙁
Hopelijk is er een ander stel dat wel zo stoer is om deze hond te adopteren en anders heeft hij het daar, onder de warme zon op Madeira en voorzien van hapjes van toeristen, ook niet zo (heel) slecht.
Ongevera Leuke wandelroutes in Nederland - Ongevera
februari 4th, 2016
[…] Oostenrijk geweest om elke dag lekker buiten te zijn. En ook in andere landen wandelen we graag. Madeira is bijvoorbeeld een heel mooi wandeleiland en als je van jungle houdt is Costa Rica ook geen slecht […]