Een dag extra op Porto Santo
Het is maandag, de dag waarop we na vier dagen zon, zee, strand in Porto Santo, weer terug zouden varen naar Madeira. De boot vaart maar 1 keer per dag. Heen om 08:00 vanaf Funchal en terug om 19:00 vanaf Porto Santo.
Nadat we iets eerder (9:30) uit bed kwamen om te ontbijten en om de tassen in te pakken, werd er na een aparte douchebeurt (ik wierp zomaar een klodder shampoo in mijn ogen) op de deur geklopt. “De boot vaart vandaag niet, vanwege een storm”, was de mededeling. Of het weer morgen beter werd was ook onduidelijk.
Ik legde me bij dit nieuws razendsnel neer. Misschien omdat ik vannacht zo lekker geslapen had en nog wel een nachtje in dit bed kon toeven. Of omdat ik dan niet mijn koffer snel in hoefde te pakken. Of ik ben gewoon helemaal Zen en accepteer gelijk de Isness van de situatie: Het stormt. De boot vaart niet. What else?
Bas was nog geïnteresseerd in de optie om een vliegtuig te nemen, maar na mijn praatje over alle bijkomende kosten, zag hij in, dat het veel geld zou schelen, als we dat niet deden. We misten helaas wel 1 dag in Funchal. Gelukkig konden we via Booking.com 1 nacht annuleren, vanwege deze onvoorziene omstandigheid, waar niemand, behalve het weer, iets aan kon doen.
Op een of andere reden kreeg Bas toen het idee om naar de dierentuin te gaan. Daar had hij het al een paar keer over gehad, maar ik voelde er niet zoveel voor. Maar oké, nu we toch 1 dag extra hebben? Why not?! Nietsvermoedend stapten we op onze gehuurde fietsen en waren we de reden voor ons langere verblijf op dit eilandje, helemaal vergeten. De storm.
Ook was het toch iets verder fietsen dan Bas op zijn iPhone had gezien. Zwetend en grommend fietste ik achter hem aan. Het begon steeds harder te waaien en ik vroeg me steeds af hoe ik zo dom kon zijn om met een storm te gaan fietsen. Bas herhaalde af en toe optimistisch: Wat een avontuur hé?
Gelukkig kwamen we de heenweg er zonder kleerscheuren vanaf, wat nog apart was, want onderweg kwamen we een verdwaalde parasol tegen (die dingen zijn levensgevaarlijk als het stormt) en een paar straathonden die blaffend achter ons aan rende.
Eenmaal aangekomen liepen we een paar rondjes door de zogenaamde dierentuin, wat eigenlijk een verkapt vogelparadijs was (in hoeverre je opgesloten papegaaien in kooitjes, een vogelparadijs kunt noemen). Na een paar steelse blikken uitgewisseld te hebben met de papegaai van vermoedelijk, Pipi Langkous en een kwartiertje het aanstaren van een struisvogel, fietsten we weer terug.
De heenweg stelde niks voor vergeleken dit ‘avontuurlijke’ ritje. Nog geen vier minuten op de fiets of het begon (nog) harder te waaien, vergezeld met regen. Binnen no time veranderden we in Sipje en Sopje op de fiets.
Vergeleken met regenbuien in Nederland, was dit te doen omdat het nog steeds 25 graden was. Maar vanwege onze onnozelheid om op deze dag een fietstocht te maken, was het minder amusant. Natgeregend, doorweekt en getekend door de waterspetters, liepen we een tamelijk chique restaurant in voor een lunch. Ik realiseerde mij dat ik er in een restaurant, waar vier wijnglazen staan op een tafel voor twee personen en waar ik maar liefst 2 messen en vorken heb om te kunnen eten, nog nooit zo bij had gezeten. Gelukkig had ik een droge broek mee in mijn tas en veranderde ik mijn outfit binnen vijf minuten in status ‘doorweekte kat’ naar ‘classy & fabulous kitty’.
We bespraken de dag door en ik moest Bas nog een paar keer overtuigen dat het niet erg was dat we een dag in Funchal miste. “We zijn toch met zijn tweeën? Dat is toch waar het om gaat?”. As long as I am with you, there’s no place I rather be, zong ik, met mijn haar wild schuddend, in het restaurant. (onee).
Aldus. Verder werd het verhaal niet zo interessant meer. Ik kocht nog wat edelstenen in een van de toeristische winkeltjes om de hoek. Bas rende door de regen naar een supermarkt voor een pot gel, bier en chips. Bracht de fietsen weg en regelde een taxi. Ik wachtte veilig en droog onder de luifel van het winkeltje. Nadat de taxi bij mij aan de straat gearriveerd was, stapte ik in, trok het portier dicht en verloor wat haren die tussen de deur vast bleven zitten. (hoe ik dat nou weer voor elkaar kreeg?). En op dit moment zit ik in de hotelkamer, schrijf dit stukje en vertrekken we morgen om 19:00 (pas) hopelijk terug naar het vaste (ei)land Madeira.
Ardina Vlaming
september 24th, 2014
Je maakt wat mee he als het niet volgens de planning loopt, nog veel plezier.