Er was een dag op Terschelling dat de wind stil lag. Een dag waarop de regen was opgehouden met regenen en de grijze wolken vertrokken waren naar een ander oord. Een dag om met beide handen aan te pakken en er optimaal gebruik van te maken. En dat deed ik ook. Ik deed mijn regenbroek over mijn spijkerbroek aan (voor de zekerheid), pakte mijn huurfiets en reed naar West aan Zee.

Toegegeven, ik ging daar heen omdat ik benieuwd was naar de strandtent die daar zit, maar bij aankomst bleek dat die dicht was.

Hmmm. En dan.

Toen ik daar eenmaal was, vond ik het zonde om meteen naar ‘huis’ te gaan. Dus ik zette mijn fiets neer en ging een stuk lopen over het enorme strand.

Een enorme ruimte kwam me tegemoet. Een prachtig wijds uitzicht. Een zee die rustig vredig lag en af en toe hoorbaar was.

Vogeltjes waren aan de kant van het water op zoek naar eten. En de zon zakte langzaam weg achter de duinen. (Zie: Instagram)

Er was bijna niemand.

Één keer kwam ik onderweg een gezinnetje tegen en af en toe reed er een jeep voorbij, waarin mensen zaten die vriendelijk naar mij glimlachten.

Maar dat was het.

De ruimte was enorm.

De natuur zo lief.

En de lucht zo mooi.

Zie hier het filmpje dat mijn vriend en ik op een andere dag maakte. Dit is toch magie?