Het begon een beetje met miezeren. Het was niet heel mooi weer. De zon scheen niet, maar oké, het was nog wel goed genoeg om een bergwandelingetje te maken. We waren immers in Oostenrijk en wat doe je er anders in juni?

Films kijken, boekje lezen, boodschapjes doen, dat hadden we al gedaan. Dus het werd weer tijd voor een nieuwe hike. Mijn vriend Bas had een wandeling gevonden die ons naar de Rifflsee, een heus en waarachtig bergmeer zou leiden. Dit was een wandeling van ongeveer drie a vier uur en dus prima voor een halve dag actief bezig zijn.

Voordat de wandeling begon moesten we eerst met een kabelbaan omhoog. Eenmaal boven aangekomen was het eerste wat we deden warme chocolademelk drinken bij de plaatselijke hut, want het weer zag er nog steeds niet echt aanlokkelijk uit. Het was bewolkt, mistig en het miezerde een beetje. Dan maar eerst even binnen zitten en hopen dat het wat bijtrekt.

Omdat we niet eeuwig binnen konden zitten, gingen we na het kopje koffie en de chocomelk toch maar weer naar buiten en keken we even op de kaart. De grijze wolken leken ietsjes bij te trekken en onze optimistische instelling was ook aanwezig. Dus we gingen gewoon, op weg naar de Rifflesee!
Het zou een klein rondje worden, maareh dat viel in de praktijk wel mee! Het leek toch langer dan verwacht. Bovendien was de zon nog steeds ver te zoeken. Ik kon soms geeneens zien wat er voor me was of hoe ver het uitzicht reikte.

We waren daar ook de enige recreatieve wandelaars (wie gaat er nou in de regen lopen?) in een immens groot gebied, helemaal omringd door bergen, natuur en landschap.

Het enige leven wat we af en toe zagen, waren schapen en hardlopers, die hetzelfde rondje als wij deden maar dan rennend! #gekken.

Dat vond ik heel raar om te zien, want het pad was door de regen vrij modderig geworden en de stenen waar we soms overheen moesten lopen werden er ook niet minder glad op. Wie gaat daar nou overheen rennen? De kans op struikelen of uitglijden was heel groot. Maar goed, dat zou misschien wel de kick zijn, ik weet het niet. Ik vond het ondanks dat ik de hele tijd voor hen uit moest wijken op de smalle paden, wel fijn dat ze er waren. Ik houd toch van een (klein) beetje mens in mijn buurt als ik in zo’n immens groot natuurgebied ben.

Na een tijd naar boven wandelen,waren we dan eindelijk bij een bergmeer aangekomen. We konden helemaal niks zien. Zo mistig was het en we waren helemaal natgeregend, dus even lekker pauze houden en zitten op een steen, zat er ook niet in. Gelukkig hadden we er wel lol in. Bovendien, je kon toch geen kant op, je moest wel doorlopen, anders kwam je nooit thuis.

De stempel op zijn hoofd bewijst dat we het gehaald hebben. Ookal bleef die niet te lang zitten, vanwege de regen.

Hierboven waren we trouwens pas op de helft. Dit was de plek waar we kwamen na een paar uur klimmen. Nu moesten we nog naar beneden. En dat gaat natuurlijk niet hoppa, rechtstreeks. Nee, daar doe je gerust nog een paar uur over.

Kijk, hoe mistig het werd.

Blijven lachen!

Op een gegeven moment gingen we maar liedjes zingen. Of we…ik deed dat een beetje. Je moet toch de moed en het plezier erin houden he. Anders werd het wel een hele saaie wandeling in de regen. En dat was het helemaal niet. Ik vond het er heel erg mooi, ookal was het grootste deel verborgen door de mist. Het had wel iets heel Zens om alleen het pad te zien waar je op loopt. Ik hoefde me toch niet met iets anders bezig te houden dan met vooruit gaan.

Ook werd ik er wel melig van, wantja, je zit echt in the middle of nowhere, op een hoge berg, waar bijna niemand is, vrijwillig in de regen te lopen. Even een taxi bellen om je op te halen, gaat echt niet hoor.

En dan uiteindelijk komt het einde inzicht. Je weet niet hoe goed dat voelt als je er dan eindelijk bent. Als je het gehaald hebt en weer in de bewoonde wereld bent.

Dat geeft echt een kick. Sowieso, ook met mooi weer. Een berg beklimmen is gewoon tof. Een hele prestatie. Het gevoel na zo’n tocht is heerlijk. Je geniet dan extra van een biertje op een terras, een lekker avondmaal of een warme douche.

Dat vind ik het leukste aan de vakanties in Oostenrijk. De combinatie van overdag lekker actief bezig zijn en de prachtigste uitzichten van dichtbij zien. Dat je middenin de natuur bent. Je staat er gewoon tussen en bent er deel van. En je voelt je zo nietig en levendig tussen die immens grote bergen. Alsof ze je beschermen. Ja, I love it en ik heb het dit jaar eigenlijk wel gemist!