In Trincomalee had mijn vriend het idee om een zonsopgang mee te maken. Het plan was om kwart voor zes op te staan, zodat we om zes uur op het strand konden zijn. Daarna zouden we weer verder slapen.

Hoewel het een heel romantisch plan was, dacht mijn hoofd als eerste aan de wekker die de volgende dag om kwart voor zes af zou gaan (ja, ik ben een echte slaper). Maar ik liet het idee toch even op me inwerken en vond het de moeite waard.

Zo geschiedde.

Met kleine slaapogen sjokten we ’s ochtends vroeg naar het strand. Vissersmannen waren al bezig met hun voorbereidingen voor de vangst. Hondjes kwamen gezellig naast ons zitten en wij zaten met onze camera in de aanslag te wachten totdat de zon langzaam boven de horizon verscheen.

Dit was een heel mooi moment. Geleidelijk aan nam het licht de plaats van het donker in, werd de lucht helderder en kwamen kleuren weer tot leven. De dag was officieel begonnen.

Dat de zon dit elke dag opnieuw doet blijft een wonder, vind je ook niet?

Ik vind het ook wel een mooi idee om de zon als een soort inspiratiebron te zien. Ze schijnt elke dag opnieuw zo groots en is daardoor sterker dan het duister. Ze geeft je door haar aanwezigheid volledige toestemming om ook zo uitbundig te shinen, ongeacht wat er gebeurd. De zon houdt er toch ook niet opeens mee op, als er mensen op het strand herrie schoppen en ruzie maken? Nee, zij blijft gewoon schijnen en laat zich niet van de wijs brengen.

Natuurlijk is de zon, de zon en geen mens, maar toch vind ik het geen slecht idee om de zon als een bron van inspiratie te zien!

Wij gingen na dit bijzondere tafereel weer terug richting ons bed en werden een paar uur later pas echt wakker.

A new day has come!