Mijn eerste rijexamen
Wat doe je als je geen inspiratie hebt voor een nieuw blogartikel? Juist, dan ga je in je eentje op een terrasje zitten met pen en paier en een glaasje rode wijn. Wachtend op het gouden idee.
Is dat idee gekomen? Niet echt. Ik had opgeschreven dat ik over rijexamens kon gaan bloggen. Daar ben ik zojuist mee begonnen, maar dat heb ik inmiddels weer weggehaald. Te deprimerend, haha. Je begrijpt, ik heb het rijexamen niet gehaald. Ik had al een vaag gevoel dat ik het de eerste keer niet zou halen, ookal had ik wel een houding van ‘lets do this! Ik zal even laten zien dat ik kan autorijden’. En op dat punt ging ik de mist in. In plaats van dat ik gewoon ging autorijden, was ik bezig met ‘goed kunnen autorijden’. Terwijl ik het natuurlijk allang goed genoeg kan, anders mag je geen examen doen.
Mijn perfectionistische stemmetje was al aanwezig op het moment dat ik in de auto stapte. Het leek alsof alles als een roes langs mij heen ging. Of ik er geen grip meer op had. Voor dat het examen begon, had ik al een uur les gehad. Ik had in die les zo über geconcentreerd gereden, dat ik eigenlijk het gevoel had alsof ik al een examen had gedaan. Maar toen moest ik nog.
Tja, ik kan er één ding over zeggen. Het ging: Vreselijk. Nog nooit heb ik zo beroerd gereden! Het is zelfs lachwekkend te noemen, omdat het net lijkt of iemand anders aan het rijden was (mijn bange criticus). Al maanden rijd ik zonder problemen door de drukke straten van Amsterdam. Door enkele vakanties en wat financiële probleempjes met de rijschool heb ik helaas wel wat vertraging opgelopen. Misschien ben ik daar een beetje onzeker van geworden, omdat ik een paar maandjes niet gereden heb. Maja, eigenlijk ben ik al zo ver dat ik gewoon mag afrijden. Dus ik moet gewoon niet zeuren.
Waar het nou precies mis ging is bij het ‘goed willen doen’. Als ik dat gewoon niet denk. Als ik een relaxte houding heb van ‘het maakt niet uit of ik zak of slaag’ dan rij ik veel meer ontspannen. Dan is de druk niet zo hoog. Mijn tussentijdse toets ging dan ook geweldig. Ik kon immers toch niet zakken. Je zou alleen maar feedback krijgen. Heerlijk! Ik ben nooit vies van een beetje feedback. I love to learn. De rij-instructeur was ook helemaal in zijn nopjes over mijn rijkunsten. Echter, kreeg ik het advies ‘meer vooruit te denken’. En ook voor het examen begon, zei de instructeur dat vlot rijden heel belangrijk is.
Tja, dan concludeert mijn hoofd dat ik sneller moet rijden. En dan ga ik anders doen, dan dat ik altijd doe. Ik dacht: ‘Vorige keer was ik vast te relax, want ik moest meer vooruit denken. Deze keer zou ik even laten zien dat ik daadkrachtig kan rijden’. Dit resulteerde dus in een enorm gehaast, gestuntel en zenuwpezerig rijgedrag.
Echt, het was vreselijk. Tijdens het rijden dacht ik alleen maar: ‘Mag ik het please overdoen? Dit gaat nu al verkeerd.’ Ik had het vet warm en mijn wangetjes gloeide mooi appeltjesrood. Nadat de examinator een ingreep moest doen, kon ik wel janken. Wat was dit voor een hel? Haha. Later op het CBR liet ik ook mijn tranen vloeien. Ik kon ze echt niet meer inhouden.
Ik baalde niet zozeer van het ‘niet slagen’, maar meer van ‘mezelf volledig kwijtzijn’ ofwel, een te veel aan stressvolle gedachten die je niet meer kunt tegenhouden. Dat gevoel, vind ik gewoon een van de naarste gevoelens ever. Omdat je weet dat je beter kan. En omdat je zelf ook niet achter dat gedrag staat.
Gelukkig stond mijn rijinstructeur volledig achter me. Hij weet hoe ik normaal gesproken rij en was net als ik verbaasd van dit verschrikkelijke half uurtje. Hij stelde me gerust en bracht me weer naar huis. Beduusd zat ik nog een paar uurtjes snikkend op de bank en als ik er aan terugdenk baal ik nog steeds een beetje.
Ik heb er in ieder geval veel van geleerd. Namelijk: Rij gewoon hoe je altijd rijdt. Laat je niet opjagen door goedbedoelde adviezen, indien je perfectionistisch aangelegd ben. Rijden is doen en niet denken. Sta open voor het onbekende. Voor het niet weten wat je gaat doen. Doe het helemaal op jouw manier en probeer vooral niet te presteren (tenzij je zo zelfverzekerd bent, dat dit jou juist helpt). Zit in je wilskracht. Je wilt het voor jezelf. Niet om te laten zien dat je het kan. Accepteer je zenuwen en zie dat als een logisch onderdeel van het proces. Zenuwen en wilskracht gaan hand in hand. Blijf altijd bij jezelf en vertrouw daarop. Een rijbewijs heb je voor je hele leven. Het maakt niet uit of je er veel geld in pompt, want; daarna is het voorbij!
Hopelijk gaat de tweede keer veel beter. Maar ook daar ga ik niet te veel op focussen.
🙂
Hoe hebben jullie je eerste rijexamen ervaren? Zijn er mensen die zich hierin herkennen? Vertel jou verhaal in de comments.