Over vrijwilligerswerk en aardig zijn
Gister was ik na een lange tijd weer naar mijn voorleesgezin geweest. Ik heb hen leren kennen door het vrijwilligersproject De VoorleesExpress waar ik drie jaar geleden aan deelnam. Sindsdien hebben we altijd contact gehouden en spreek ik geregeld met ze af.
Niet perse om voor te lezen, ook om gewoon leuke dingen te doen. We, de kinderen en ik, gaan naar het park, en naar Knijn, ze komen even kleuren of ik eet bij hen en ben gewoon bij ze.
Drie jaar geleden was de jongste nog drie, de oudste zes en de baby in de buik van hun moeder moest nog geboren worden. We oefende toen het benoemen van kleuren, getallen en woorden zoals paraplu en schildpad. Nu leest de oudste zelf hardop voor en kent de jongste alle dieren bij naam, kleur en zelfs geluid! (Hilarisch) En hun broertje van twee kan al staan, rennen en zelfs praten. Ik weet niet zo goed wat ik hiermee wil zeggen. Niet dat de tijd snel gaat ofzo, want dat is niet perse waar, maar gewoon. Het is bijzonder om te merken dat ze vooruitgang boeken, goed en duidelijk Nederlands praten en nog steeds even enthousiast zijn over boeken.
Gister gingen we bijvoorbeeld naar de bibliotheek. De jongste is helemaal in de ban van paarden, dus zij pakte alle boeken waar een paard op stond. Ze koos ook boeken die misschien nog wat moeilijk voor haar zijn. Dus ik zocht er ook een aantal uit die zeg maar qua leeftijd iets beter bij haar zouden passen. Ze koos er daar 1 van uit en het wat moeilijkere boek wilde ze ook heel graag. De kaft vond ze geweldig en ze wilde dat boek gewoon. Punt uit. Ze kon er ook al een paar woorden uit lezen zoals ‘en’ en ‘dat’ en ‘wie’ zei ze trots. Wie ben ik dan om haar tegen te houden? Dus namen we beide boeken mee. Haar zus was geïnteresseerd in boeken over wat oudere meisjes en over het land waar ze vandaan komt: India. In de bibliotheek konden we daarover niet zo gauw een boek vinden, maar de volgende keer als we deze boeken weer gaan inleveren doen we een tweede poging.
Als we naar het park gaan vertellen ze me van alles. Over India, over hun god, over school en over eten. Gisteren vertelden ze bijvoorbeeld hoe erg ze het vinden voor de dieren dat sommige mensen hun dood maken en opeten. Zelfs bij een plaatje in een boek van een paard in de stal vroeg de jongste aan mij: Waar zit dit paard? Is hij opgesloten? Van hun god mogen ze geen dieren eten en dat vinden ze zelf absoluut niet erg, want ze kunnen niet echt begrijpen waarom mensen dieren dood maken. Tja, ik vind dat ook vrij raar en kook thuis niet voor niets geen vlees meer…
Vorig jaar ging mijn vriend ook een keer met me mee. De meisjes hadden hem al een keer bij ons thuis gezien en concludeerde dat hij op Bas van K3 (Jeroen Post) lijkt. Ik zag die vergelijking niet helemaal, maar het komt waarschijnlijk omdat Jeroen Post ook blond is ;-). Toen ik een keer een foto van mijn zus liet zien, begonnen ze vanwege haar blonde haar ook een beetje te giechelen. Op school en in de straat zien ze blonde mensen natuurlijk ook weleens, maar ik denk dat het voor hen nog wel iets bijzonders is, omdat het anders is dan hun eigen haarkleur. Zij hebben lange zwarte haren.
Toen Bas en ik bij hun gingen eten zag ik voor het eerst hun vader. Die kwam misschien wel te voorschijn omdat er een andere man in het huis was. Ik weet het niet. Normaal gesproken zijn de vrouwen in de meerderheid. Hun tante en oma zijn er bijna dagelijks. Soms zie ik ook hun oudere neef, die een paar jaar jonger is dan ik. Ook een aardige gast.
En iedereen is daar superaardig. Het is een warm, vertrouwd en gemoedelijk bad. Niemand doet zich meer of minder voor. We hoeven niets te bereiken. Iedereen is gelijk. We lachen om elkaar. Eten samen. Vertellen verhalen. Of kijken tv. De sterke familieband die ze hebben is voelbaar en soms wil ik dat ik dat ook heb. Maar dan realiseer ik me weer dat ik het ook heb, want ik ervaar het als ik bij hun ben.
Wat ik met dit stuk wil bereiken is denk ik simpelweg het volgende; respecteer elkaar gewoon, ook al doe je bepaalde dingen anders. Het zou toch supersaai zijn als iedereen op elkaar lijkt? Laat elkaar gewoon zijn. Iedereen leeft op zijn of haar manier. En daarvan is er geen één de beste. Benader elkaar als gelijk. We zijn allemaal mens. En geniet van elkaar zolang het kan! Oh en als je ook vrijwilliger wil worden, check dan deze website.