Ik maak het best vaak mee dat er situaties ontstaan die precies goed uitkomen. Of dat ik iemand iets hoor zeggen wat ik op dat moment denk. Of dat ik iets zie, een naam, of iets uit een advertentie dat past bij wat ik in die week meemaak en beleef.

Zo wilde ik me bijvoorbeeld vorig jaar inschrijven voor een cursus scenario schrijven bij CREA, maar ik was, zo leek het althans, te laat met dit idee, want de cursus was al volgeboekt. Ik heb mailtjes gestuurd met daarin de vraag of ik er toch nog bij kon. Maar helaas dat was niet mogelijk. Wel, zouden ze mij mailen als er een plekje vrij zou komen als iemand bijvoorbeeld op het laatste moment af zou haken. Dat mailtje van hun heb ik nooit gekregen. Wel kreeg ik maanden later opeens de CREA nieuwsbrief, waarin stond dat je je nog kon inschrijven voor een aantal cursussen. Ik ging meteen naar de website en zag opeens dat er nog plek was bij de cursus scenario schrijven! Meteen schreef ik me in en ondanks dat mij eerder verteld werd dat het niet meer mogelijk was, en zij mij ook niet persoonlijk hebben laten weten dat er weer plekken vrij waren, volg ik sinds een aantal weken toch de cursus scenario schrijven. MuHa.

Laatst, met Valentijnsdag wilden mijn vriend en ik gaan eten bij een vegetarisch restaurant in De Pijp. Vanwege deze speciale dag was het restaurant net als vele andere restaurants al vol. Dit liet de chef mij weten via mijn voicemail. Ah, jammer, dacht ik. Een paar minuten later sprak hij mijn voicemail opnieuw in om te vertellen dat er zojuist een ander stelletje had afgezegd en wij toch wel konden komen. Ik bel ‘m gelijk terug en een paar uur later zitten we in het restaurant.

Nog een vreemd iets.

Een tijdje terug was ik aan het nadenken over welke hondenrassen ik nou leuk vind, voor als we later zelf een hondje willen. Kooikerhondjes vind ik lief, maar het eigenzinnige karakter van een teckel vind ik ook interessant. Ik ging me een beetje verdiepen in teckels en zocht naar de verschillende soorten. Een paar weken later, toen ik mij inschreef als hondenoppasser bij Pawshake, benadert een stel mij met de vraag of ik op hun…je raad het al…teckel wil passen! Nah, toevallig toch?

Andere ‘gekke’ dingen zijn deze voorbeelden uit mijn jeugd. Ik wilde namelijk dat mijn eerste vriendje Jeroen zou heten en dat is gebeurd en ook wilde ik later in een huis wonen met een houten vloer en toevallig woon ik nu ook in een huis met een mooie houten vloer. En dat is niet omdat mijn vriend daar speciaal naar zocht, dat zat gewoon in dit appartement. En aan dat eerste vriendje werd ik trouwens gekoppeld en hij bleek toevallig een Jeroen te zijn. 😀

Even kijken of ik nog andere dingen kan herinneren.

Ja! Toen mijn vriend en ik naar New York gingen in 2013, had ik van te voren gezien dat er een benefietconcert zou plaatsvinden in Central Park. Er zouden grote namen spelen zoals Stevie Wonder en Alicia Keys. Ik weet niet meer hoe, maar het lukte me niet meer om kaarten te krijgen. Jammer dan. Helaas pindakaas. Eenmaal in New York liepen we op een dag door het Central Park. Dat concert was ik alweer vergeten en het park is zo groot dat je het niet door hebt dat er aan de andere kant iets gaande is. We lopen rond bij het gedenkteken Imagine van John Lennon. Daar in de buurt komt opeens iemand naar mij toegelopen die mij twee tickets van het concert geeft. Het was die dag gaande. Of wij er heen wilden. Het gebeurde heel snel. Hij leek het ons echt te geven en liep na een knikje en bedankje van mij gelijk weer door. Meteen lopen we mega-enthousiast naar die enorme rij om aan te sluiten, want wij wilden natuurlijk naar dit concert! Na een uur in de rij te hebben gestaan worden we tegengehouden door de politie, want we hadden tassen bij ons en die mochten niet mee op het terrein. Nu moesten we helemaal terug naar ons hotel en later weer opnieuw in de rij staan om toch naar het concert te kunnen. Damn, wat een gedoe! Straks missen we nog van alles. Maar ondanks deze pech doen we het.

Snel lopen we dat eind weer terug en pakken de metro naar het hotelletje, droppen onze tassen en gaan weer terug naar de rij in Central Park. We sneaken ergens halverwege in de rij en lopen het laatste stuk flink door, want ik hoor Alicia al zingen. Het was echt een megalang stuk naar het festivalterrein dat we nog moesten afleggen. De laatste paar meters ren ik. Uiteindelijk hebben we het gehaald en zie ik Alicia Keys live optreden en zingen Now you’e in New York!!! Concrete jungle where dreams are made off. There’s nothing you can’t doooo!

Dit verzin je toch niet? En toch gebeurt het! Wij zijn opeens toch bij dit concert! Ookal hebben we een jetlag en hebben we eigenlijk honger. Ik vond het fantastisch om Alicia Keys live, hier op deze plek te zien. Gratis, btw!

Van de week had ik het trouwens ook. Ik wilde twee kaartjes kopen voor het concert van Beyoncé. Een voor mij en een voor mijn zus. Vanaf negen uur stond ik in de wachtrij en de verkoop zou om 10.00 starten. Om 10.10 kom ik eindelijk bij de bestelsite. Waar ik maar 1 kaartje kon bestellen. Dat hadden we vorige keer ook, maar gelukkig zaten we toen met meerdere mensen achter verschillende computers. Nu helaas niet. Niet aan gedacht. Shit. Ik hoopte op een miracle en probeerde tevergeefs herhaaldelijk nog een kaartje te bestellen. Het lukte maar niet. Ookal probeerde ik van alles uit; met annuleringsverzekering, zonder annuleringsverzekering. Je weet maar nooit. Ik probeerde zelfs voor de American Express kaarten te gaan, die waren wel beschikbaar, terwijl ik een Mastercard heb. Tja, je moet wat, als je wanhopig bent. 😉

Het werd al iets van tien over half elf en ik zag het bericht ‘Beyoncè concert binnen een kwartier uitverkocht’ op nu.nl staan. Teleurgesteld probeerde ik het toch nog een paar keer. Weer mislukt, Maar opeens kan ik toch wel 1 kaartje kopen! Er is er opeens 1 beschikbaar. Yes! Wel in een heel ander vak, maar toch. Wat gek is dit?! Heel vlug koop ik het volgende kaartje. Het wonder is geschied. Niet perfect, want we zitten verspreid over de zaal, maar toch. Wie weet kunnen we de kaartjes later nog verkopen voor twee zitplaatsen naast elkaar.

Maf hè?

Stiekem, vind ik het eigenlijk niet meer zo maf. Ik maak toevalligheden tegenwoordig zo vaak mee, dat het me niet meer verbaasd en ik er alleen nog maar dankbaar voor ben. Het zit niet alleen in lucky moments van toch een plekje kunnen krijgen. Ook kom ik soms mensen tegen waarvan ik voel dat ik ze niet voor niets ontmoet. Of ik beland in een situatie, leuk of niet leuk, waarvan ik denk wat zegt dit mij? Wat wordt hier naar mij gespiegeld?

Het heeft daarom denk ik niet met positief denken te maken. Want, hoe hard je soms ook positief denkt, als iets niet bestemd is voor jou, dan lukt het gewoon niet en moet je een andere richting inslaan. Het is denk ik, de werkelijkheid tegemoet komen, en als iets niet lukt toch nog een keer proberen, omdat je wilt dat het lukt. En daarna gewoon loslaten. Pech incasseren. En vertrouwen hebben dat als iets voor jou bedoelt is, het ook wel zo uitkomt. En zo niet dan was het niet voor jou bedoelt.

Dit alles doe je niet met je hoofd. Dat ik toch naar dat concert in NYC kon gaan, had ik niet kunnen bedenken. Ik weet alleen dat ik intenties of verlangens heb uitgezonden toen ik in Nederland ontdekte dat er een benefietconcert zou plaatsvinden op het moment dat wij in New York zouden zijn. Opeens wordt je dan precies op de juiste dag beloond met dat wat je wenste. Terwijl ik het allang weer vergeten was! In spirituele kringen noemen ze vergeten, pech incasseren, of laten gaan ook wel loslaten ;-). Maar ach hoe het werkt is allemaal niet zo belangrijk, want het is veel leuker om dit soort dingen gewoon te ervaren. Open staan, weten dat het hier een magische plek is, is al genoeg!

Maak jij ook weleens zogenaamde toevalligheden mee?