Van worden naar Zijn
Toen ik een paar dagen geleden de vaatwasser aan het inruimen was, schoot opeens de volgende zin door mijn hoofd: “Ik heb me een lange tijd bezig gehouden met ‘Worden’. Nu wil ik mij bezighouden met Zijn”. Dit inzicht schreef ik meteen op en liet ik los op Twitter. Op Twitter vroeg Froukelien van Froukelien vindt van alles, hoe ik dat doe.
Dat heeft mij aan het denken gezet en daarom schrijf ik dit stuk van ”Worden” naar Zijn.
Er was een tijd dat ik vroeger al bezig was met Zijn. Ik hield mij niet zo bezig met de toekomst, maakte me geen zorgen over of ik school wel of niet aankon, want dat was sowieso op het vmbo een eitje voor mij. Op het mbo ging het ook altijd zijn gangetje. Toetsen waren niet moeilijk, we hadden het gezellig in de klas en ieder deed gewoon zijn ding. Toen ik naar de hbo ging was het anders, want dat zou vast veel moeilijker zijn, dacht ik. In het begin wist ik helemaal niet of ik het niveau aan kon en of ik goede cijfers zou halen. Het was allemaal een stuk serieuzer. En ook ik werd serieuzer, want ik wilde het allemaal kunnen. Ik was een brave student, die nooit brak in de collegezaal zat. In tutorgesprekken zat ik niet lekker achteruit, maar vond ik alles altijd belangrijk. Studenten die niets deden irriteerden me. Stress, zorgen, irritaties en spanning waren onderdeel van de studie. Natuurlijk niet altijd en iedere dag en kon ik ook weleens de touwtjes los laten, maar in het algemeen speelde er op de achtergrond wel een gevoel van bewijzingsdrang of het gevoel, het toch niet te kunnen. Elk tentamen nam ik serieus. Het voordeel hiervan is dat je inderdaad goede cijfers haalt, je actief en betrokken voelt en je opleiding in vier jaar afrondt. Het nadeel was echter, dat toen ik thuiskwam nadat ik mijn scriptie had verdedigd en ik gehoord had, dat ik was geslaagd, ik enorm in huilen uitbarstte. Voor een half uur lang zat ik heftig te snikken. Ik had het gehaald. Dit was het dan. Hiervoor deed ik het. Maar ik voelde geen blijdschap. Ik was niet blij. Ik dacht echt dit is het dan. Hiervoor heb ik al die spanning gevoeld. Wat nu?
Ik heb geleerd dat doorzettingsvermogen heel productief kan zijn, maar ook een valkuil. Je blind staren op iets bereiken, iets te worden, streven naar beter, meer en perfectie put je uit, als je het om de verkeerde redenen doet.
Dit inzicht had ik natuurlijk niet geweten als ik het niet had gedaan. En ik ben blij dat ik er nu al achter ben, want ik zie het overal om mij heen gebeuren. We zijn niet blij waar we zijn. Het moet altijd beter. Je moet ‘iemand’ worden.
Het merkwaardige is dat je nooit iemand kunt worden. Als je denkt dat je door bepaalde verworvenheden te bereiken, een beter, slimmer en meer gerespecteerd persoon wordt, heb je het mis. Je kunt je hele leven status, kennis en bezit najagen, om uiteindelijk te realiseren dat dit je niet compleet maakt. En dat je in de tussentijd zoveel hebt gemist. Je gaat dood of je moet opnieuw leren wat ontspannen is, wat liefde is, wat tevreden zijn is.
Ik zou zeggen; stop daarmee. Je bent nu precies goed zoals je bent. Niets buiten je kan jouw echt gelukkig maken. Dat kan alleen jijzelf. Kortom het gaat niet om worden, maar het gaat om Zijn.
De eerste stap is realiseren dat je bezig bent met iets of iemand te worden. Realiseren dat je denkt dat je in de toekomst, als je dit en dat behaald, pas echt goed/slim/intelligent/interessant en belangrijk genoeg bent.
Stap uit die illusie en accepteer je leven voor de volle 100% exact zoals het nu is. Accepteer dat je het nog niet weet, accepteer dat je ongelukkig bent, accepteer je levenssituatie, accepteer dat je van jezelf alles moet of accepteer dat je te weinig doet, accepteer je onrust.
Als je meer bij jezelf wilt komen, meer wilt leven vanuit Zijn, dan moet je de schaduwkanten van jezelf ook onder ogen zien. Je kunt niet alleen de ene helft van jezelf willen. Je bent één persoon en je hebt beide kanten van jezelf nodig, om dichter tot jezelf te komen.
Dat betekent dat al je onbehagen net zo belangrijk is als je positieve emoties. Dit volledig weten en accepteren is lastig in een maatschappij die zo sterk gericht is op plezier, het leuk hebben en doen alsof. We moeten het altijd maar leuk hebben. Waarom zijn negatieve gevoelens minderwaardig? En mogen die er niet Zijn en stoppen we ze weg door afleiding?
Omdat we hebben geleerd dat negativiteit geen functie heeft. Oké, vroeger als kind mocht je huilen en sip zijn, maar als volwassene denken we al gauw dat er iets ‘mis’ is als je alles maar toelaat. Dat merk je al aan bezorgde reacties van mensen als je een keer niet zegt dat alles goed met je gaat.
Maar waarom zou je negativiteit ook omarmen? Het is toch gewoon vervelend? Wat heb je eraan? Omarm het, omdat het in JOU opkomt. Je kunt jezelf niet onderverdelen in goed of slecht. Denken dit mag wel bij mij en dit niet. Helaas werkt het niet zo. Ga juist op onderzoek uit: Waarom denk ik dit? Waarom vind ik dit? Waarom voel ik dit? Ben ik het er wel mee eens? Zo, nee, kan ik het toch accepteren dat ik het voel en denk?
Wees niet bang dat als je het accepteert, het niet meer weggaat. Juist als je volledig accepteert dat je iets denkt, voelt of zegt, verliest de negativiteit zijn kracht en is er ruimte om er van een afstandje naar te kijken.
Probeer het eens.
Nico Vlaming
november 11th, 2013
Mooi Vera!
Lieke
november 14th, 2013
Mooi artikel! Het kan inderdaad eng zijn om je schaduwkanten te bekijken, maar je krijgt er veel voor terug als je het wel durft aan te gaan :).
roos
november 15th, 2013
Super mooi!!!
Marlene Hanssen
december 25th, 2013
Mooi blog, herkenbaar en zo moeilijk . Accepteren dat de aanhouder wint.