Vorige keer schreef ik over mijn aankomst op Terschelling. Vandaag ga ik vertellen hoe het is om veertien dagen alleen op een eiland te zijn.

Feitelijk zijn het geen veertien dagen, want mijn vriend komt morgen het laatste weekend met mij doorbrengen, maar goed het is toch wel een hele poos alleen.

Ik heb het deze ochtend voor het eerst echt moeilijk, omdat ik weet dat mijn vriend morgen langs komt en ik nu pas echt goed voel hoe erg ik hem heb gemist. Omdat het moment dat ik hem zie dichterbij komt, komt het gevoel van het missen ook dichterbij. We hebben wel geskype’t en gebeld, maar morgen kan ik hem eindelijk weer ruiken, vasthouden en naar hem kijken in real life. Poeh, dat heb ik dus best wel gemist! Ik woon meer dan 3,5 jaar samen met hem en we hebben in januari 7 jaar verkering.

Er waren een aantal andere momenten, waarop ik bewust door had dat menselijk of dierlijk contact me buitengewoon goed deed. Een keer kwam er namelijk een monteur langs om een nieuwe televisie te installeren in het huisje. Toen hij daarmee bezig was en ik ondertussen de afwas deed merkte ik op dat er een aangenaam gevoel in mij aanwezig was. Ik realiseerde me dat dat kwam doordat er een ander mens in de buurt was. Ongeacht hoe hij deed of wie hij was.

Op zondag, de dag dat het heel hard ging stormen kwam er ’s ochtends een kat aangelopen. Ik liet ‘m binnen en hij bleef de hele dag knus op de bank slapen. Alsof hij me tijdens die stormige dag bij wilde staan. Ik vond het zeer fijn dat hij er was. Het voelde gelijk warmer in huis en een stuk gezelliger, zoals wij Nederlanders dat graag zeggen.

Toen ik de kat op een gegeven moment weer naar buiten deed, voelde ik zijn aanwezigheid de hele avond nog in het huisje hangen. Ik ging zelfs niet op de plek op de bank zitten waar hij sliep, terwijl ik daar eerder wel zat. De fysieke vorm van het levendige beest kwam even langs, maar wat hij bracht bleef nog een tijdje bij me. Dat waren fijne momenten waarop je realiseert dat in dit leven -samen- wel echt het sleutelwoord is. Of dat nou met een mens of met een dier is. We hebben elkaar nodig.

Wat me ook opviel is dat ik in dit huisje veel rommerliger ben dan thuis. Mijn vriend en ik klagen helaas soms weleens tegen elkaar over troep, volle vuilnisbakken, de afwas, de vloer die gestofzuigd moet worden. Dat soort dingen. We wonen niet in een groot huis, dus bij ons wordt het makkelijk vol. In dit huisje hoef ik alleen met mezelf rekening te houden. Het maakt niet uit of ik de afwas laat staan of de tafel niet opruim. En dat doe ik dus ook. Dit komt natuurlijk ook omdat ik hier alle tijd heb. Gebeurt het niet vandaag, dan gebeurt het morgen wel. Thuis vind ik het niet prettig om wakker te worden en een vol aanrecht aan te treffen. Hier is dat geen issue. Ik merk dat als je samen bent, je toch meer je best doet om het netjes te houden en dat vind ik fijn. Je wordt gewoon minder slonzig als je samen bent. Je neemt meer verantwoordelijkheid voor dingen. Het is meer de moeite waard om het te doen. Ik ga proberen om dit inzicht mee te nemen naar huis en minder te klagen over het huishouden. Met zijn tweeën heb je meer rommel, maar het is het waard om het op te ruimen, want je wordt er zelf ook netter van. Althans, dat is mijn ervaring.

Koken voor twee vind ik ook leuker dan koken voor mezelf. Ik heb wel elke dag (op 1 avond na) een gezonde maaltijd voor mezelf gemaakt. Hetzelfde zoals ik thuis zou doen. Dit at ik op voor de tv of tijdens een aflevering van New Girl (die serie ben ik hier op Terschelling opnieuw gaan kijken). Sowieso merkte ik dat ik veel meer tv keek dan gewoonlijk. In de avonduurtjes heb ik afleveringen achter elkaar van New Girl gekeken tot een uurtje of 00:30.

Soms keek ik nog wat tv in bed, voordat ik echt het licht uit deed. Maar het was eigenlijk zinloos tv-kijken om de stilte op te vullen. Behalve bij de serie New Girl dan, daar heb ik echt van genoten.

Ja, want ’s avonds is het natuurlijk best wel stil in een huisje op Terschelling. Ik kan zeggen dat op die momenten gezelschap wel het leukste is. ’s Ochtends en overdag merkte ik daar niet zoveel van.

Dit gezegd hebbende ga ik het nu over alle momenten hebben die ik zeker ga missen.

• Ja, ik was ’s avonds natuurlijk veel alleen, maar ik heb wel mijn eigen routine gemaakt. Vaak ging ik aan het einde van de middag of net voor het avondeten de sauna in. Daarna lekker douchen en dan fris en relaxt eten klaarmaken terwijl ik ondertussen in mijn ochtendjas New Girl of tv keek. Dit ritueeltje ga ik zeker missen.
• Ik sneed de groenten ook veel relaxter, want mijn eten hoefde toch niet ‘op tijd’ af te zijn, omdat niemand anders erop zat te wachten. Lekker mindful dus.
• Het tikken van de regen tegen de ramen van het huisje had zeker iets gezelligs in de avonduurtjes.
• Dat je het weer hier zo goed meemaakt op het eiland ga ik ook missen. Ik leefde echt met het ritme van het weer en vond het veel minder storend als er weer een regenachtige dag was, want zo is het leven hier nou eenmaal op Terschelling  in november. In Amsterdam vind ik dit lastiger. Daar heerst naar mijn gevoel toch meer een soort idee van, van alles doen, doen, doen. Omdat het kan, kan, kan.
• De lichtknopjes bij mijn hoofdkussen zijn ideaal. Zo kan ik in bed blijven liggen terwijl ik het licht uit doe. Goede uitvinding.
• Het bed slaapt ook lekker. Ik ben nu best wel aan dit bed gewend geraakt dus ik ben benieuwd hoe ons bed slaapt als ik weer thuis ben.
• Boodschappen doen in Formerum. Ah, wat is dat toch vele malen beter dan in Amsterdam, waar je om de halve meter opzij moet stappen voor mensen die haast hebben of er door moeten.
• Mijn fietstochtjes over het eiland. Ik vond het heel leuk als het weer het toeliet om er elke dag op uit te gaan. Gewoon ergens heenfietsen. Weggetjes en plaatsjes ontdekken.
• Ergens de halve dag zitten met een boek of laptop. En dan bij thuiskomst weer de sauna in en New Girl kijken.
• De dorpjes en de mensen hier. Ja ik ga deze rust echt missen. Ik wil dit eigenlijk ook in Amsterdam. Maja, dat kan niet.
• Het simpele leven hier. Je kan hier nou niet zoals in Amsterdam alles doen. Sommige strandtenten en musea zijn gewoon dicht tijdens dit jaargetijde. Fijn toch? Scheelt weer kiezen.
• Ik heb een ‘kleurboek voor volwassenen’ gekocht op dit eiland en heb er dus een nieuwe hobby bij.
• De paarden op Terschelling. Er zijn hier een aantal hele lieve en mooie paarden. Sommigen groet ik om de dag en komen dan even naar het hek toe lopen.
• De vogeltjes. Er zijn hier veel verschillende vogels. Van zeemeeuwen tot hele kleine spreeuwtjes. Op zo’n stil en rustig eiland is het extra leuk om tijdens een fietstochtje of wandeling een vogeltje te zien.
• Toekomstplannen. Mijn vriend en ik hebben over Skype onze wensen voor een nieuw huis op papier gezet. Samen een nieuw droomhuis uitzoeken. Lijkt me heel erg leuk.
• Jezelf trakteren. In de middag ergens lunchen en een chocolademelk met rum of Irish coffee bestellen. Omdat het hier lekker koud en regenachtig is!
• De prachtige duinen en de stranden. Wat zijn ze mooi. Ik heb één keer een traantje weggepinkt bij het zien van zoveel schoonheid. Helemaal alleen lopen op een megabreed strand, heeft ook zeker wat.

Natuurlijk had ik hier op het eiland helemaal geen discussies of kleine irritatietjes met mensen om me heen. De truc is om die rust van hier mee te nemen in het dagelijkse leven waar je omringd ben door anderen. Om aanwezig te zijn in alles wat je meemaakt. Ervan vluchten of iets uit de weg gaan is geen optie. Dan mis je al het mooie wat andere mensen je schenken en wat de moeite waard is in dit leven. Die rust en stilte ga ik zeker missen, maar ik probeer ‘m mee naar huis te nemen.