Ik zit vandaag meer dan een week alleen op het eiland Terschelling. En vandaag vertel ik je hoe het is.

Maar eerst, wat doe je op Terschelling? Het antwoord: chillen, schrijven en in de natuur zijn. Ik had behoefte om het drukke stadsleven eventjes achter me te laten. Ik werd het een beetje zat. Elke dag boodschappen doen in te volle supermarkten. Altijd lawaai. Altijd wel iets gaande. Ik had behoefte aan kleine dorpjes en mooie natuur.

Ook had ik een verlangen om een keer alleen ‘als een echte schrijver’ in een huisje in de natuur te gaan zitten. Dit bedacht ik me vorig jaar al. Maja, toen wuifde ik die droom weg, want iets in mij vond dat toch maar een beetje raar. Dit jaar kwam die wens opnieuw in me op. En dit keer dacht ik. Schijt. Yolo. Ik doe het gewoon. De waddeneilanden, zaten net als vorig jaar in mijn hoofd en daar wilde ik dus heen. Het werd Terschelling. En het is Terschelling, want daar zit ik nu inmiddels één week en één dag. In dit blog ga ik je vertellen hoe dat is.

Het begon in Harlingen. Mijn vriend bracht me naar de boot en voordat ik aan boord ging dronken we voor de komende twee weken het laatste kopje koffie samen. Nadat we elkaar een dikke knuffel gaven en uitzwaaide tot ik daadwerkelijk aan boord was plofte ik op een van de stoelen bij het raam. Ik wilde natuurlijk wel naar de zee kijken. Op een gegeven moment besef ik me dat ik weinig spullen bij me heb en dat dat zeer comfortabel is. Totdat ik me realiseer dat mijn rugzak met een Macbook erin nog in het restaurant ligt! Hoe kan ik nou naar Terschelling zonder schrijfmachine?! Snel, probeer ik mijn grote koffer te pakken uit het bagagerek en denk ‘fok it, dan mis ik de boot maar, ik laat die rugzak niet achter’. Ik leg het uit aan de bemanning en zij stellen me gerust en zeggen dat ik nog genoeg tijd heb om ‘m te halen. Toch ren ik. Mijn vriend is al weg. Ik loop naar de plek waar we koffie dronken en ja hoor, daar staat mijn rugzak met superdure inhoud nog op een stoel. Haastig loop ik weer terug, langs de mensen die in de rij staan voor de check in.  Ik word nog teruggefloten, maar vertel dat ik mijn tas was vergeten en loop door. Een irritante zucht slaakt de vrouw  bij de check-in. Maar goed, ik was weer aan boord. Op tijd. (tikkeltje neurotisch, I know)

Tijdens dit voorval raakte ik dus met de bemanning aan de praat. De schipper vroeg wat ik ging doen op Terschelling en ik vertel hem dat ik ga schijven. Een boek ja, dat is het idee tenminste. Geen flauw benul of er ook wat van terecht komt, maar dat zei ik niet. Geïnteresseerd komt hij later naar mijn stoel en vraagt wat voor boek het wordt en hoe ik heet. Die naam wilde hij alvast onthouden. Ik vond het leuk dat hij zo geïnteresseerd was, ondanks dat ik nooit eerder een boek heb geschreven. Don’t care. Even later, wanneer ik zeer geniet van het mooie uitzicht op het water vraagt een aardige mevrouw van de bemanning of ik boven wil kijken. Ze zag dat ik foto’s aan het maken was en vertelde dat ik daar nog betere foto’s kon maken. Vereerd liep ik mee en ze begeleidt me naar een deur waarop staat Geen toegang voor onbevoegden. Ik werd door een meneer nog raar aangekeken toen ik door die deur liep, maar opeens bevond ik me in de kamer van de schippers!

Een beetje onwennig vond ik het wel, maar de kapitein vond mijn verhaal blijkbaar zo leuk dat ‘ie nog niet met me uitgepraat was. Hij was heel aardig en gaf me een rondleiding op het water. Ik heb mosselboten gezien, boten die schelpen opgraven en zelfs een paar zeehonden! Ook zag ik hoe de boot de haven van Terschelling invoer en mocht ik zelfs even op de stoel zitten van de co-kapitein.

Als dat niet al leuk genoeg was, wilde de man voordat ik aan wal ging ook nog even een selfie met mij maken. In het geval dat mijn boek later groot zou worden. Ik zei lachend: nu heeft u wel hele hoge verwachtingen! Daarna groetten we elkaar en ik sta met mijn koffer op Terschelling.

Wat een leuk begin!

Ik huur een fiets bij Tijs Knop, laat de bagage bij het huisje van Landal bezorgen en fiets in ongeveer 25 minuten naar de bestemming. Ik krijg de sleutels en dan. Dan ben ik er. Daar was ik dan. In een wild vreemd huisje waar ik de komende twee weken in mijn eentje ging zitten. Uhhh waarom deed ik dit ook alweer?

Ik was niet meteen enthousiast, maar begon meteen met uitpakken, zodat ik er gelijk mijn eigen plek van kon maken. Toen ik de kledingkast eenmaal had ingeruimd en mijn tandenborstel en beautystash op de wastafel had neergezet, voelde ik me er al wat meer thuis.

‘Uhm…wat nu?, dacht ik. Ohja! boodschappen doen.’ Ik ga hier namelijk ook alleen ontbijten, lunchen en avondeten voor twee weken.

Met de Google Maps app op zak zocht ik een supermarkt. En yessss, die had ik gevonden. (Score!) Ik sloeg gelijk chocoladepepernoten in om het de eerste dagen ‘extra gezellig’ te maken. Die avond at ik boerenkool met bio worst, die ik met niemand hoefde te delen. Ik had zoveel gemaakt, dat ik de volgende dag ook boerenkool at en het daarna alsnog een paar dagen bewaarde voor een derde portie boerenkool.

Dat was maandag. De eerste dag. Aankomen, uitpakken, boodschappen doen, koken, park informatie doorlezen, tv-kijken en soms een beetje onwennig om me heen kijken. Het eerste nachtje slapen was ook een uitdaging, omdat de cv-ketel om het halfuur ging piepen, kraken en grommen. Elke keer werd ik er weer wakker van en de volgende ochtend hoopte ik dat dit niet twee weken zo door zou gaan. Gelukkig heb ik er nu iets op bedacht: ik zet hem ’s avonds gewoon uit.

En daardoor vergeet ik ‘m ’s ochtends nog weleens aan te zetten net wanneer ik de koude douche in wil stappen. (Het zit nu onderhand wel redelijk in mijn systeem).

Op dag twee begon de dag met regen (dat is in dit tijd van het jaar eerder geen uitzondering, maar regel) en bleef ik dus lekker in het huisje. In de middag was er een moment van droogte en dus besloot ik naar de zee te gaan. Ik wilde weleens weten hoe ver de zee vanaf het huisje was. Ik besloot te lopen met de GPS in mijn jaszak. Het was ongeveer een wandelingetje van een klein uur (heen en terug). Ik liep door de duinen, maakte foto’s, bekeek de route op mijn telefoon en liep door. Het pad was wat zompig en er lagen plassen water die ik vriendelijk ontweek. Uiteindelijk zag ik door de mooie, witte zandduinen de prachtige zee in zicht. Me hart deed een sprongetje van vreugde. Ik liep een stukje naar beneden, richting het strand, maar al gauw werd het echt kouder onder mijn voeten en bleef ik staan.
Op een gegeven moment voel ik de eerste regendruppels naar beneden komen en keer ik om. Niet gauw later plenst de hele hemel over mij heen en ik ben nog geeneens op de helft van de terugweg!

Donkere wolken trekken voorbij. Mijn haren hangen in slierten langs mijn gezicht. Mijn sokken voel ik nat worden en grof stap ik door. Doorlopen. Dat is het enige wat ik denk. En het enige nuttige wat ik kan doen. Ik probeer er geen oordeel over te vellen, want daardoor gaat de regen toch niet weg. Maar leuk is anders. Dit was geen top idee. Toch had ik er geen spijt van. Ik wist nu waar de zee was, heb ‘m eventjes aanschouwd en de foto die ik onderweg maakte kreeg een aantal likes op Instagram. Toch leuk.

Eenmaal thuis deed ik al mijn zeiknatte kleren uit, pakte mijn ochtendjas en deed de sauna aan. Hahaa, vandaag zou ik dit houten ding eens even flink uitproberen! De sauna piepte erop los (er zitten allerlei knopjes op die ik in het begin niet onder de knie had), maar ik werd toch lekker warm. Daarna een warme douche genomen (ik doe niet aan afkoelen) en in pyjama en al met een kop thee op de bank.

Zo, mijn tweede dag op Terschelling had ik ook weer overleefd.