Daar gingen we dan om half elf ’s avonds, lopend door de geelverlichte straten van Valencia met de gps bij de hand, op zoek naar Radio City waar op dinsdagavond Flamenco op het programma staat.

We kwamen na een tijdje lopen aan in een achteraf buurtje waar mensen op straat in de rij stonden voor een kaartje. Ik kreeg de indruk dat we hier goed zaten. Dit was geen plek waar je een toeristisch opgevoerd kunstje zou zien. Nee, dit was een plek waar pure artiesten de Spaanse Flamenco ademen en van uit hun hart ter gehorde brengen aan een klein intiem publiek.

Omdat ik mijzelf sinds een tijdje aan de Flamenco waag bij dansschool Pastora, verheugde ik me extra op dit authentieke Spaanse optreden. Ik voelde aan mijn water dat het mooi zou worden. En ik had geen ongelijk.

Het begon met een intens afwachten. De zaal was donker. Mensen zaten met een glas wijn in hun hand op hun stoelen en anderen stonden net als wij tegen de muur aangeleund of stonden aan de zijkant.

Na een aantal verdwenen minuten verschenen drie mannen in het zwart op het podium en namen plaats. We zagen een gitarist een zanger en een cajónist. Het geroezemoes in de zaal viel plat, de mannen keken elkaar aan en de gitarist begon te spelen. Meteen hoor ik de romantische muziek van de Spaanse gitarist in mijn oren klinken. Het koste weinig tot geen moeite om bij deze klanken weg te dromen en te denken aan de romantische taferelen in de film Vicky Christina Barcelona.

Zucht…Dit melancholische gevoel werd al helemaal versterkt toen de zanger van zich liet horen.

Men, wat een stem.

Rauw, dramatisch, emotioneel.

Straight from the heart.

Dat komt binnen.

Maar het echte werk, waarvoor iedereen kwam, begon pas toen de ster van de avond achter het gordijn op het podium verscheen.

Een krachtige vrouw in een Spaanse kanten jurk met turquoise accesoires maakt klappend haar entree. Ze kijkt voor zich uit, wacht af, met haar handen daadkrachtig in haar zij en haar borst ferm vooruit. De vormen en lijnen van haar lichaam worden extra goed zichtbaar als ze begint te dansen. Sierlijk, krachtig en mega vrouwelijk. Ze danst alsof de wereld haar niets kan schelen, want de wereld kijkt ademloos naar haar. Met passie stampt ze haar hakken op de grond en tilt ze bij een resolute draai haar rok omhoog, zodat we het voetenwerk nog beter kunnen zien. Ongegeneerd laat ze zien wat ze in huis heeft en hoe haar uiterlijke vorm perfect geschapen is.

Ik vind het geweldig.

Die passie. Dat vuur.

Wauw, daarvoor zijn we gemaakt toch? Om onszelf te laten zien.

Het verlangen in mij om dit ook te durven borrelde in me op. Wat zou dat gaaf zijn.

Net als ik glunderde en genoten de muzikanten van het optreden. Dit was echt. Dit was de Spaanse kunst, cultuur en traditie in een. Om van te houden.

Een luid applaus volgde dan ook vanzelfsprekend toen zij allen naast elkaar stonden en bogen voor het publiek.

Wat was dit een mooie avond.

Ben of ga je naar Valencia en wil je een Flamenco optreden van dichtbij meemaken?

Ga dan zeker naar Radio City.

Bron: Foto