Terwijl ik dit schrijf zit ik met mijn laptop buiten op ons Amsterdamse balkonnetje. Het kan nog in september! Het is nog net niet te koud en anders pak ik zo een dekentje voor over mijn benen, maar dat is volgens mij niet nodig.

Tot zover deze update van dit huidige moment.

We gaan door naar Valencia, de stad waar ik vorige week heerlijke dagen heb gehad. Man, wat scheen het zonnetje daar lekker in mijn gezicht en kon ik met gemak met blote benen de straat op. Ik had onlangs een nieuwe bruinsuède rok(je) gekocht voor de herfst, maar hier kon ik ‘m nog eventjes als zomerkledingstuk dragen.

In Ale-Hop, een van alles en nog wat winkeltje, vond ik een eenvoudig, kanten hesje die er precies leuk bij stond. Een heuse outfit was geboren!

Lees trouwens voor meer citytips het vorige artikel over Valencia.

Tja, wat zal ik over mijn tijd in Valencia schrijven. Mijn vriend en ik waren er een dag na de bruiloft van een vriendin dat natuurlijk werd afgesloten met een swingend feestje. Daarom waren we de eerste dag van aankomst best wel brak en deden we niet veel meer dan een biertje drinken op het terras met een bakje Spaanse calamares. De lekkerste die ik tot nu toe geproefd heb.

We leefden met het ritme van de Spanjaarden, hielden elke dag een verlate siësta en schoven ’s avonds rond half tien aan tafel in een pittoresk geelverlicht straatje.

Ik voelde me er thuis. Meteen al toen we met het vliegtuig geland waren en ik de eerste stappen op de Spaanse grond had gezet. Er viel een vertrouwde rust over me heen. Echt een gevoel van terugkomen.

Waarom ik dit precies met Spanje heb, weet ik niet. Het kan zijn, omdat ik er op mijn achttiende een half jaar gewoond en gewerkt heb, maar ook daarvoor ben ik er al een keer alleen, zonder een ouder, en met mijn toenmalige vriend geweest. Ik voel me er thuis, het land past beter bij mijn temperament. Men is daar pittiger en ze weten beter wat ze willen en wat er toe doet in het leven. Vrouwen zijn daar vrouw, er wordt daar gewerkt om te leven en een emotionele uitbarsting is men niet vreemd. Of het is de wijn, de zon, de mannen, i don’t know. Het is in ieder geval iets. Ik spreek de taal ook een beetje en waag me momenteel aan de Spaanse Flamenco, wat me ook op de een of andere manier natuurlijk afgaat.

Ik sluit niet uit dat ik daar ooit nog voor langere tijd zal zijn. Nu, ik dit schijf voel ik die verbondenheid weer trouwens.

Merkwaardig, maar mooi.

Andere dagen liepen we door de stad, verkenden we Spaanse straatjes en pleinen en maakten we foto’s van al het moois dat we zagen.

Ik fantaseerde over wonen in Spanje, een talencursus volgen en stelde me voor hoe het was om maar twee maanden winter te hebben, zoals de Zuid-Spanjaarden.

Ja, ik huiver nog een beetje bij het idee dat het straks weer in Nederland koud wordt. Nog even niet aan denken!


Overdag vanwege de Spaanse siësta was het rustig in de straten. Heerlijk vond ik dat. Zo hadden we alle ruimte om de stad op ons eigen houtje te verkennen.

’s Avonds kwam de stad weer tot leven, precies op het moment dat je het ook wil als je gezellig uiteten gaat of een drankje doet.

Overdag kon je wel gewoon musea in en op terrasjes neerstrijken en sommige winkels bleven ook open.


Een andere kant van de stad zagen we toen we een dagje naar het strand van Valencia gingen fietsen.

In deze buurt leek het wel of de meeste inwoners vertrokken waren en er nog een enkeling aanwezig was. Je zag huizen met scheuren in de muren waar afgebladderde verf vanaf kwam en soms zag je een, bewoonde woning waar de was buiten hing naast een afgebrokkeld slooppand. Ook speelden er een paar kindjes met vuilnis op straat. Het was een treurig gezicht en ik was er ook wel een beetje ondersteboven van.

Deze buurt vormde een groot contrast met de rest van de stad.

Zie hieronder de foto’s.
Het eenvoudige, maar fijne lange zandstrand bood wel weer een mooier plaatje, maar dat laat ik je in de volgende blog zien.

Stay tuned.