De heilige stad Anuradhapura
Back to Sri Lanka! Na een aantal stranddagen in Trincomalee besloten we weer verder te reizen. We hadden namelijk na al die wildlife encounters behoefte aan cultuur. Of beter gezegd, ik had er behoefte aan, want ik had wel genoeg haaien en olifanten van dichtbij gezien! Supermooi hoor, daar niet van, maar een beetje rust en sereniteit was ook niet verkeerd. Gelukkig wilde mijn vriend ook mee en zo gingen we voor vier dagen naar de stad Anuradhapura.
Deze stad is volgens de boeddhisten de heiligste stad van het land, omdat de boeddha hier onder een bohdi boom de verlichting zou hebben bereikt. Dagelijks gaan honderden mensen in het wit gekleed naar de bohdi boom voor bloemenoffers, gebed, chanting en mediatie.
Het was dan ook een bijzondere ervaring om in deze stad te zijn. Wij liepen er als ‘vreemdelingen’ tussen, maar dat voelde voor ons helemaal niet zo. We konden het tafereel van een afstand aanschouwen, zelf enkele bloemen neerleggen en de sfeer en de heiligheid van deze plekken op onze manier ervaren.
De eerste dag deden we dit met een TukTuk.
Tijdens dit ritje stopten we onderweg bij verschillende Dagoba’s. Dit zijn ronde stenen koepels waarin volgens de boeddhisten een relikwie van de boeddha bewaard ligt. Bijvoorbeeld een haar, een tand of een stukje bot.
Monniken en Singalezen bewegen zich in de richting van de wijzers van de klok rondom deze gebouwen en omdat wij er waren liepen wij er ook een rondje op blote voeten omheen. Dit had zeker wat, niet alleen omdat het heerlijk is om op blote voeten te lopen, want hoe kun je beter in contact staan met Moeder Aarde, maar ook omdat je tijdens het rondje steeds een reusachtig gebouw aan je rechterzijde had. Dat voelde als een soort grote rots in de branding.
Een sterke aanwezigheid.
Deze koepels zijn trouwens helemaal gevuld van steen. Je kunt er niet zoals in een kerk naar binnen gaan. Vaak is er wel een kleine gebedsruimte aanwezig, waar geel-en roodgekleurde boeddha’s op hun zij liggen en het van de vloer tot aan het plafond versierd is met bloemenprints en tekeningen.
De volgende dag gingen we per fiets op ons eigen houtje langs de plekken die we nog een keer wilde zien en die we de eerste dag hadden overgeslagen.
Ik wilde graag nog een keer naar de bohdi boom, om dit schouwspel in eigen tempo opnieuw te ervaren. De vorige dag zagen we van dichtbij hoe mensen bloemen en fruit offerde aan de boeddha en kregen we van een soort priester een wit armbandje om onze polsen dat voor geluk en voorspoed stond. Deze ochtend zaten we lekker in het zand een beetje voor ons uit te staren. Voor me en naast me zaten enkele boeddhisten en een monnik in een oranjekleurig gewaad. Ze waren zachtjes aan het zingen, in gesprek of in gebed.
Ik stelde voor om vijf minuten op deze plek te mediteren, terwijl we daar in het zand zaten en de wind een aangenaam briesje over onze huid streelde. Het was er heerlijk rustig en sereen. Perfect voor een momentje van stilte. Toen ik na ongeveer vijf minuten mijn ogen weer open deed was het eerste wat ik zag de vriendelijke glimlach van een man die voorbij liep en me eventjes aankeek.
Het was trouwens niet de vriendelijke glimlach van deze man met zijn lonkende puppy ogen hoor, haha. Ik ben er niet voor gezwicht, want ik had al eerder bloemetjes geschonken.
Die kreeg ik weliswaar plotseling in mijn handen in ruil voor een paar roepie. Maar dat vond ik als ook de boeddha geen probleem.
Ja, het was fijn en indrukwekkend om in deze stad te zijn. De toewijding van al deze mensen voor de mystieke wereld vond ik mooi om te zien. Hier wordt het heilige, dat wat groter is dan ons mensen geëerd, stilte ervaren en meditatie beoefend. Het is voor hun een belangrijk en vanzelfsprekend onderdeel van het leven en daar kan ik alleen maar respect voor hebben.