Vlog: Hoogtevrees overwinnen in Sigiriya
In deze vlog neem ik je mee naar de robuuste rotsformatie in Sigiriya. Dit is een berg van 200 meter hoog, die je middels 1860 traptreden kunt beklimmen. Vanwege mijn hoogtevrees was dit voor mij absoluut geen makkelijke klus!
In mijn reisgids staat dat een koning, genaamd Kasyapa 1500 jaar geleden zijn eigen paleis op de rots liet bouwen. Dit deed hij nadat hij Koning Dhatusena, zijn vader, in de stad Anuradhapura had vermoord en de wraak van de troonopvolger, zijn halfbroer, vreesde.
Halverwege de rotsformatie kun je via wenteltrappen de Wolkenmeisjes bereiken. Dit zijn oude fresco’s van dames met ontblote boezems. Net als bij het verhaal van Koning Kasyapa zijn hier verschillende verhalen over. In mijn reisgids staat dat het of boeddhistische godinnen zijn, of hofdames van de koning, of halfgoddelijke nimfen.
Hoe het ook zij, ik vond het alleen maar super spannend om deze rots te beklimmen. Hoewel, ik het een gigantisch, prachtig stukje natuur vind is de klim niet voor iedereen weggelegd. In deze vlog zie je dan ook voornamelijk of ik deze klus ga klaren.
De wenteltrappen in het begin van de klim vond ik al doodeng. Ik probeerde met mindfulness oefeningen mijn angst onder controle te houden. Ik deed dat door te proberen in het hier en nu te blijven. Dus niet te ver vooruit te kijken en te denken, maar door te concentreren op de enige handeling die ik op dat moment moest doen, namelijk stap voor stap de wenteltrap beklimmen. Dat was het enige wat ik hoefde te doen en waar ik mijn aandacht bij probeerde te houden. Dit lukte bij de wenteltrappen heel goed, alhoewel ik de angst door mijn lichaam voelde gieren. Ook hielpen feitelijke gedachtens me vooruit. Ik herhaalde tegen mezelf dat het een stevige trap was, wat daadwerkelijk ook zo was en dit hielp me om op een realistische manier de klus te klaren.
Bij de tweede uitdaging lukte deze aanpak minder goed. Er waren meer mensen om me heen, de trap was breder dan de wenteltrap, waardoor focussen minder makkelijk ging en het waaide ook nog eens heel hard. Bovendien vond ik die trap misschien wel nog spannender, want als je die beklom keek je recht de afgrond in. Toen ik ‘m de eerste keer beklom en stilstond, omdat de angst toesloeg zei iedereen om me heen; ga door, ga door. Voor mij werkte dit averechts, omdat ik me opgejaagd voelde en de concentratie verloor van de oefening. Mijn mind redeneerde dat het dus ook daadwerkelijk eng is, anders gaan anderen me niet aanmoedigen en dat rechtvaardigde zeg maar mijn angst, waardoor die groter werd.
Ik heb het daarna nog een keer geprobeerd, nam die tweede trap onder de loep en dacht; nee, ik heb er geen behoefte aan. Na mijn tweede observatie had ik er vrede mee om niet te gaan. Maar mijn vriend kwam na een tijdje weer naar beneden en vertelde me dat alleen de tweede trap omhoog spannend is, maar dat die andere trappen wel mee vielen. Hij herhaalde dit keer op keer en ik had nog niet gezegd dat ik niet meer ging. Ergens twijfelde ik toch. En omdat mijn vriend zo overtuigend zij dat het toch te doen was, kwam opeens die bewijsdrang in me op. Door hem had ik toch het gevoel alsof ik iets gemist had. En eerlijk gezegd, leek het me ook wel een leuke afsluiter voor de vlog.
Ik heb het dus toch gedaan.
Met lood in mijn schoenen.
De trappen na die tweede trap werden niet minder spannend.
Die hele klim voelde ik mijn lichaam niet goed, omdat mijn benen zo week waren van de angst.
Als een zombie focuste ik me op vooruit kijken, want anders keek ik de diepte in.
Geen één keer werd het minder.
Geen ontspannen adem kon er vanaf.
En opeens was ik boven.
Althans zo voelde het.
Alsof ik die minuten daarvoor er niet was.
Boven kon ik eindelijk weer ademen, genieten van het prachtige uitzicht en met mijn vriend in de schaduw zitten.
Natuurlijk was ik best verbaasd over mijn eigen kunnen. Maar ik ben er nog niet helemaal over uit of dat het nou waard was. Angsten overwinnen is natuurlijk geweldig, maar daardoor wordt hoogtes beklimmen niet opeens mijn favoriete bezigheid en het betekent ook niet dat ik de volgende keer die berg fluitend op ga. Zoals ik in de vlog vertel, is mijn hoogtevrees al wel een stuk verminderd. In Oostenrijk loop ik nu ook over hoge trappetjes, waar je door heen kunt kijken en dat was vroeger nog ondenkbaar. Deze rots was echter het spannendste wat ik qua hoogtes heb gedaan (onee, abseilen in Curacao valt er ook nog onder) en eigenlijk was deze uitdaging net een brug te ver.
Mijn leermoment zit ‘m, denk ik meer in keuzes maken waar ik zelf volledig achtersta.
Ik daag mezelf namelijk best vaak uit, maar het is ook een kunst om nee te kunnen zeggen en je daar helemaal goed bij te voelen.
Kijk, je niet meer te hoeven bewijzen voor een ander is een, maar je niet meer te hoeven bewijzen voor jezelf is volgens mij, nog een groter goed. Daarmee bedoel ik, vrede hebben met de eigen keuzes die je maakt en dus vertrouwen te hebben in je eigen besluitvorming.
Hoe kijk jij hier tegenaan? En had jij deze rots willen beklimmen?
Rene
augustus 7th, 2015
Hi Ongevera,
Ten eerste, leuke en inspirerende website !!! En mijn mening over het overwinnen van je angsten. MIjn ervaring is dat het niet gaat om het overwinnen van je angsten . Veel meer het leren kennen van je angsten en je angsten aanvaarden, welkom heten en liefdevol ontmoeten. Ik zie mijn angsten /paniek ( want die heb ik er veel gehad en ontmoet) als kindjes in mij die bang zijn. Die mogen er zijn en hebben mij als liefdevolle ouder nodig. Vaak zijn die angsten van vroeger, onverwerkte stukjes uit het verleden die in het hier en nu naar boven komen. Zoals jij het beschrijft moest je eigenlijk uit jezelf ( dissocieren) omdat de angst te groot was en je er niet mee samen kon zijn, Het dan toch moeten kunnen is jezelf eigenlijk geweld aan doen. Klinkt zo groot maar ik bedoel het vanuit liefde voor jezelf en het angstige deel. Ik zou zelf niet omhoog gegaan zijn tenzij ik verbinding zou kunnen houden met de angst. Lukt dat niet dan erkennen dat de angst te groot is en daar vrede mee hebben. Dat zou pas een overwinning zijn om tegen alle stemmetjes die vinden dat je het moet kunnen in jezelf of van anderen toch trouw te blijven aan jezelf. Aan de andere kant doordat je de uitdaging bent aangegaan wordt er wel veel helder en dat is natiuurlijk ook prachtig en waardevol. .. Mijn ervaring is dat hoe meer je je angsten durft te erkennen en te voelen, hoe rijker je als mens wordt.. Liefs Rene
admin
augustus 7th, 2015
Wauw, Rene, dankje voor dit prachtige antwoord. Ik herken er veel in en het voelde inderdaad als een soort geweld naar mezelf toe om het toch te doen. Ik was liever trouw aan mezelf geweest en bovendien had ik de wenteltrap al gedaan en in die situatie kon ik me wel verbinden met mijn angst. Deze tweede uitdaging was eigenlijk een brug te ver. Voor mij is dit een mooi leermoment geweest in het stellen van mijn grenzen en het niet erg vinden als ik een uitdaging oversla. Dankjewel voor je mooie woorden, hier kan ik nog veel vaker wat mee. Liefs
Ongevera Rondreis Sri Lanka // Onze route - Ongevera
november 18th, 2015
[…] Van Negombo reisden we in vier uur naar Habarana. Deze plek ligt vlakbij Sigiriya en het Minneriya Park, waar je olifanten kunt zien en de Sigiriya rots kunt beklimmen. Naar […]